رها سمیعی‌پور
اینها را شهرام طهماسبی بهمن بیگلو نوازنده سه‌تار گروه «یاش و ائل» (برگفته از دو اسم یاشیل و ائلیانا) می‌گوید. او اهل طایفه و ایل قشقایی حوالی شیراز است و از کودکی و به‌واسطه تولدش در روستای جایدشت (فیروزآباد فارس) با موسیقی قشقایی آشنایی دارد.
شهرام نوروز ۱۴۰۱ به همراه گروه موسیقی‌اش «یاش و ائل» به فستیوال نوروزی تورنتو دعوت می‌شود و موسیقی اقوام مختلف ایران را برای ایرانیان کانادا اجرا می‌کند. او تا امروز در کانادا مانده است و برای مهاجرت در این کشور اقدام می‌کند.
گفت‌وگوی ما را با این نوازنده قشقایی پیرامون زندگی هنری‌اش در کانادا، مشکلاتی که داشته و دورنمایی که برای زندگی به‌عنوان یک هنرمندی که می‌خواهد در زمینه موسیقی سنتی اقوام کشورش فعالیت کند، می‌خوانید:
آقای شهرام طهماسبی گرامی علاقه شما به موسیقی از کجا آغاز شد؟
شهرام طهماسبی: روستای جایدشت (فیروزآباد فارس) که من در آنجا به دنیا آمده‌ام، مهد موسیقی بود؛ جایی که بزرگان موسیقی ایل قشقایی در آنجا زندگی می‌کردند و این شد که من از کودکی علاقه‌ام به موسیقی آغاز شد و حدود سال ۸۰-۷۹ شمسی یادگیری سه‌تار را که یکی از سازهای مورد علاقه‌ام بود را آغاز کردم. بعد از مدتی تار را هم شروع کردم و به دلیل اینکه زبان مادری‌ام ترکی قشقایی بود و علاقه بسیاری که به زبان مادری و موسیقی اصیل ایل بزرگ قشقایی داشتم، موسیقی قشقایی را که یادگار بزرگان موسیقی ایلم بود انتخاب کردم.
در همین زمینه موسیقی هم تحصیل کرده‌اید؟
شهرام طهماسبی: نه من فارغ‌التحصیل رشته برق قدرت هستم و البته بعد از دعوت به کانادا برای فستیوال نوروزی تصمیم داشتم در کانادا اقامت داشته باشم و در زمینه رشته تحصیلی‌ام کار کنم و هنوز منتظر پاسخ اداره مهاجرت در این باره هستم.
پس موسیقی را به دلیل علاقه شخصی‌تان ادامه داده‌اید اما شغل شما در زمینه دیگری است؟
شهرام طهماسبی: بله همین‌طور است، علاقه‌ای که از بچگی با من بوده و هنوز هم هست.
چه شد که به کانادا آمدید؟
شهرام طهماسبی: گروه موسیقی ما با ویزای هنرمندان و به دعوت دکتر کیانیان و شرکت star nation در نوروز ۱۴۰۱ به کانادا آمد و سه شب در بازار نوروزی ریچموندهیل و مارکهام اجرا داشتیم. دوستان لر زبان و قشقایی بسیاری از اجرایمان استقبال کردند و خوشحال بودند که موسیقی زنده ایلشان را از نزدیک می‌دیدند. بعد از آن تصمیم گرفتیم درخواست اقامت دهیم. کانادا یکی از کشورهای محبوب بین ایرانی‌هاست و اینجا آزادی هست و راحت‌تر می‌توان موسیقی را ادامه داد. برای مثال در ایران یکی از مشکلات ما این بود که موهای خانم‌های گروهمان نباید دیده می‌شد و لباس‌هایشان هم باید مورد تأیید قرار می‌گرفت. مسئله دیگر تعصبات قومی و قبیله‌ای ایلات است که خانم‌ها به‌سختی می‌توانستند در اجراها حضور داشته باشند.
فکر می‌کنید این استقبال از اجرایتان همچنان ادامه پیدا کند؟
شهرام طهماسبی: اقوام قشقایی زیادی در کانادا زندگی نمی‌کنند و ما نمی‌توانیم هر هفته و هر ماه برنامه برگزار کنیم چراکه همه درگیر کار و بیزینس هستند و موسیقی اقوام را تفننی، به‌صورت زنده تماشا می‌کنند. نه اینکه بگویم علاقه به موسیقی اقوام وجود ندارد اما همان‌طور که گفتم تعداد قشقایی‌ها زیاد نیست و نمی‌توانند جمع بزرگی باشند که به یک کنسرت بزرگ تبدیل شویم. با این حال نوروز امسال در تورنتو توانستیم چادر سیاه که نماد قشقایی‌ها و عشایر است را برپا کنیم که استقبال خوبی هم از آن شد. دوستان هنرمندی که من را در این اجرا همراهی کردند؛ استاد بهرام دلاور نوازنده ویولن و کمانچه و ساسان کریمی خواننده جوان و نوازنده آکاردئون و خانم زهره حاجیلو مجری برنامه بودند.
آیا برای ماه‌های آینده هم اجراهایی تدارک دیده‌اید؟
شهرام طهماسبی: ۸ جولای در مونترال و احتمالاً بعد از آن در تورنتو هم در سالن استارنیشن و یک اجرا در ونکوور خواهیم داشت. البته خیلی از ایرانیان کانادا از زمانی که متوجه شدند ما به کانادا آمده‌ایم، در حال برنامه‌ریزی و تدارک هستند که موسیقی اقوام مختلف را برایشان اجرا کنیم.
ارسال نظرات