به گزارش هفته، به نقل از پایگاه اینترنتی لودووار، دوازدهم مه آینده در جشنواره Cuisine ta ville نیما مشعوف، سیتاستمدار و پزشک ایرانی الاصل ساکن مونترال با الهام گرفتن از همین موضوع «شعار-غذاها یا هنر دور زدن سانسور» را ارائه خواهد کرد.
جنبش «زن، زندگی، آزادی» از زمان کشته شدن مهسا امینی در سپتامبر گذشته در بازداشت گشت ارشاد تهران، از موج اعتراضات ضدرژیم در ایران حمایت کرده است. از آن زمان ۵۰۰ نفر در این جنبش اعتراضی کشته شده اند. امسال جنبش زن، زندگی، آزادی در جشنواره Cuisine ta ville که با موضوع چالش‌های مهاجرت و ادغام فرهنگی، در میدان جشنواره‌های مونترال برگزار خواهد شد، جایگاهی ویژه خواهد داشت.
در غرفه ایران، دو هنرمند ایرانی به نامهای آیدا وثوقی و مریم ایزدی‌فرد که هر دو برای فرار از سرکوب کشورشان را ترک کرده اند، روز پنجشنبه آثار خود را ارائه خواهند کرد.
مریم ایزدی‌فرد می‌گوید: «من در ارائه آثار هنری‌ام، به دنیای زنانه علاقه دارم. کارهایی مثل یک تختخواب که یک سوتین روی آن افتاده است، درست می‌کردم اما سرانجام یک روز پلیس نمایشگاهم را بست.»
مریم وقتی به کانادا آمد، سوتین مادربزرگش را داخل چمدانش با خود آورد. او می‌گوید در طول جنگ با عراق، مادربزرگم برای زنها سوتین می‌دوخت. برای آن‌ها (زنان ایرانی در گذشته) سوتین امکان حمل انواع خرت و پرت‌ها را فراهم می‌کرد اما سوتین در این جا مفهومی جنسی دارد و البته در ایران هم الان دیگر همین طور است.
آیدا وثوقی در نقاشی‌هایش از نمک استفاده می‌کند تا خشک شدن دریاچه نمکی ارومیه در شمال غرب ایران را که یک فاجعه زیست محیطی بزرگ است، یادآوری کند. آیدا که در سال ۲۰۰۹ در جنبش سبز در ایران بسیار فعال بود و برای فرار از سرکوب به کانادا آمد، بعید می‌داند که بتواند به این زودی‌ها به کشورش بازگردد.
رقص ممنوع
ممنوعیت رقص دقیقا همان چیزی است که عمار بیات که یک رقصنده ایرانی است، از سال ۱۹۸۸ تجربه می‌کند. او قرار است در جشنواره، یک کارگاه رقص ایرانی بر پا کند. از انقلاب اسلامی در ایران در سال ۱۹۷۹، رقص برای زنان در ملاء عام ممنوع است.
عمار می‌گوید: «با این که آموزش رقص دیده بودم، بعد از انقلاب به کار آموزش ورزش مشغول شدم اما من را اخراج کردند چون آموزش من با پخش موسیقی همراه بود هر چند رقصی در کار نبود و موسیقی برای همراهی و هماهنگی بچه‌ها در حرکاتشان نواخته می‌شد.»
نیما مشعوف هم می‌گوید: «در ایران هر فیلم یا نمایشی باید مورد تایید نظام و وزارت ارشاد باشد.»
عمار بیات پس از ورود به کانادا یک مدرسه رقص ایرانی در مونترال به نام «گروه رقص خورشید خانم» راه‌اندازی کرد.
عمار می‌گوید: «با خودم گفتم که به دختران رقص آموزش می‌دهم و نمایش‌های زیادی اجرا می‌کنم. من می‌خواهم رقص ایرانی را حفظ کنم و آن را نسل به نسل به ایرانی‌ها و همچنین کانادایی‌ها یاد دهم.»
بعضی از رقص‌های او مثل آن‌چه در مورد سنگسار زنان در ایران است، موجب شد تهدیدهایی را از طرف رژیم ایران دریافت کند. او که به گفته خودش جلوی سفارت ایران در کانادا رقصیده است، دیگر نمی‌تواند به ایران برگردد.
امید همیشه زنده است
پخش فیلم‌هایی از لیلا ابراهیم فخاری، فیلمساز ایرانی و گفتگو با این هنرمند ایرانی بخشی دیگری از جشنواره Cuisine ta ville است. یکی از آثار او رقصی با آهنگ «برای» از شروین حاجی‌پور است که پس از کشته شدن مهسا امینی سروده شد و خیلی زود به سرود اعتراضی ایرانیان تبدیل شد. یک فیلم دیگر او بر پایه «داستان‌های واقعی از زندان زنان در ایران» ساخته شده است. در این فیلم سپیده قلیان، فعال ایرانی را می‌بینیم که در سال ۲۰۱۸ به اتهام حمایت از یک اعتصاب به ۵ سال حبس محکوم شد. سپیده قلیان ژانویه گذشته در نامهای از زندان نوشت: «در چهارمین سال حبس، سرانجام می‌توانم صدای پای آزادی را از سراسر ایران بشنوم.»
از دیدگاه خانم مشعوف، اصلاح حکومت فعلی ایران بی‌فایده است. امروز اگر زنان ایرانی حجاب را رعایت نکنند، ممکن است حساب بانکی‌شان مسدود شود و از گواهینامه رانندگی یا گذرنامه‌شان محروم شوند.»
خانم مشعوف در عین حال می‌گوید جنبش زن، زندگی، آزادی، امیدهای زیادی دارد. این امید برای رسیدن به اصلاحات نیست. مردم از این مرحله عبور کرده‌اند و فهمیده‌اند که این حکومت اصلاح‌پذیر نیست. آن چه مردم می‌خواهند، تغییر حکومت است، جدایی دین از حکومت است.
اما تا آن زمان برای دیدن رقص زنان ایرانی باید به مونترال بیایید.
«شهر خود را بپز»
جشنواره Cuisine ta ville که امسال مصادف با بیست و پنجمین سالگرد آن است، از عموم شهروندان دعوت کرده است برای آشنایی با داستان مهاجران و شیوه ادغام آن‌ها در جامعه کانادا از این جشنواره بازدید کنند. در این مهاجرت‌های خواسته یا ناخواسته، یک نفر با خود خاطره می‌آورد و یکی دیگر اشیای خاطره انگیز.
این جشنواره تا ۱۴ مه با برپایی نمایشگاه، رقص، موسیقی و اجرای نمایش در فضای باز، میزگردها، فعالیت‌های مردمی و ضیافت‌های آشپزی، خاطرات مهاجران را برای عموم روایت می‌کند. در این جشنواره می‌توانید با «جمعیت مهاجران بومی» ملاقات کنید که پل‌ها و پیوندهایی را بین مهاجرت و اقوام اولیه ایجاد می‌کند. این رویداد به صورت رایگان در میدان جشنواره‌های مونترال برگزار می‌شود.
همه کارهای این جشنواره توسط ATSA (وقتی هنر به عمل تبدیل می‌شود) سازماندهی شده است. رسالتی که آتسا برای خود تعریف کرده این است که از هنر برای برجسته کردن چالش‌های مهم اجتماعی، محیطی و فرهنگی استفاده کند.
ارسال نظرات