امانی راد در گفت‌وگو با هفته به توضیح این ایونت می‌پردازد و می‌گوید: «این مراسم فرهنگی و هنری هر ساله در مدرسه ما برگزار می‌شود. هر سال برنامه رقص خودم، رقص ایرانی و رقص گروهی را انجام می‌دادیم، اما امسال تصمیم گرفتیم که به دلیل شرایط ایران، رقص شاد انجام ندهیم. به همین دلیل تصمیم گرفتیم با آهنگ شروین، یک رقص پرمعنی انجام دهیم. همه افرادی که در این رقص اعتراضی حضور داشتند، ایرانی بودند و چون می‌خواستند به ایران بازگردند، ماسک زده بودند تا شناسایی نشوند.»
او با اشاره به سختی‌های اجرای این رویداد می‌گوید: «ابتدا مدرسه ما اجازه انجام این رقص را نمی داد، چون می‌گفتند که وجهه سیاسی دارد، اما پیگیری‌های زیادی با مدیریت مدرسه انجام دادم تا بالاخره با آن موافقت شد. در نهایت به دوستانم هم این رقص را آموزش دادم و به هماهنگی اجرا رسیدیم.»
امانی راد درباره اهدافش از این رقص اعتراضی می‌گوید: «هدف ما از اجرای این رقص این بود که صدای مردم ایران باشیم. در این برنامه ما می‌خواستیم که خیلی کارهای دیگری انجام دهیم. مثل اینکه می‌خواستیم عکس مهسا امینی را بیاوریم و همچنین عکس علی عراقی که در همان استیج رقصیده بود و در جریان اعتراضات، کشته شد که موفق نشدیم. یکی دیگر از انگیزه‌هایم برای اجرای این ایونت، حضور افراد از ملیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف در این مراسم بود که صدای ما را از طریق این رقص شنیدند.»
ارسال نظرات