به گزارش هفته و به نقل از سی‌بی‌سی، این لایحه که C-11 یا قانون پخش آنلاین نام دارد، تغییراتی را در قانون پخش برنامه‌های تلویزیونی کانادا ایجاد خواهد کرد. این قانون پخش‌کنندگانی مانند نتفلیکس و اسپاتیفای را وادار خواهد کرد که برای حمایت از محتوای کانادایی، مثل موسیقی و برنامه‌های تلویزیونی، هزینه کنند.
همچنین برای گسترش محتوای کانادایی به پلتفرم‌هایی نیاز است. این لایحه، به طور خاص، می‌گوید که پخش‌کنندگان باید برنامه‌های کانادایی به هر دو زبان رسمی و همچنین به زبان‌های بومیان کانادا را گسترش دهند و توصیه کنند.
این تغییرات به رادیو-تلویزیون و کمیسیون ارتباطات از راه دور کانادا که نهادهای ناظر در این حوزه‌اند، اختیارت گسترده‌ای بر نظارت بر شرکت‌های رسانه‌‌ای دیجیتال، مانند توانایی اعمال جریمه‌های مالی در صورت نقض این قانون، را می‌دهد.
دولت گفته با این قانون در واقع شرایط برای رسانه‌های سنتی و پلتفرم‌های آنلاین برابر می‌شود چون به این ترتیب همان مقررات و الزامات قدیمی حالا شامل ارائه‌کنندگان اینترنتی محتوا هم می‌شود. در حال حاضر، پخش‌کنندگان موظف‌اند که دست کم ۳۰ درصد از درآمدشان را صرف حمایت از محتوای کانادایی کنند.
در بیانیه‌ی خبری دولت درباره‌ی این لایحه آمده که پخش‌کنندگان آنلاین شیوه‌ی خلق، کشف و مصرف فرهنگ ما را تغییر داده‌اند و برای آن که بازتاب‌دهنده‌ی این تغییرات باشیم، زمانش رسیده که سیستمان را به‌روز کنیم.
محافظه‌کاران این لایحه را ضربه به آزادی بیان خوانده‌اند.
یکی از تارنماهای محافظه‌کاران درباره‌ی C-11 نوشته که دروازه‌بان‌های دولتی اکنون تعیین خواهند کرد که کانادایی‌ها چه ببینند و چه نبینند.
بحث درباره‌ی این لایحه بسیار گسترده بوده است. حامیانش می‌گویند که این لایحه رسانه و هنر کانادایی را تقویت می‌کند. منتقدان هم می‌گویند که این لایحه می‌تواند اینترنت را بیش از آن چه که باید تحت نظارت قرار دهد.
شرکت‌های اینترنتی که این قانون بر کسب‌وکارشان تأثیر خواهد گذاشت، منتقد آن هستند. برای مثال، تیک‌تاک هشدار داده که این لایحه می‌تواند بر کاربرانش تأثیر بگذارد، ولی دولت خاطرنشان کرده که این مقرارت بر محتوای تولیدی کاربران تأثیری ندارد.
گوگل که مالک یوتیوب است هم پویش همگانی علیه این قانون راه انداخته و گفته که این قانون بر کاربران این پلتفرم تأثیر منفی خواهد داشت.
با این حال، پابلو رودریگز، وزیر میراث و حامی C-11، گفته که بسیاری از انتقادات محافظه‌کاران و شرکت‌های فناوری به این لایحه نادرست است.
همان‌طور که روشن است، یکی از بحث‌برانگیزترین موضوعاتی که در ارتباط با این لایحه مطرح است این است که آیا این قانون بر محتوایی که کاربران تولید می‌کنند، مثل پادکست‌ها و ویدئوهای آنلاین، اعمال خواهد شد یا نه. دولت اصرار دارد که این قانون برای تولیدکنندگان مستقلِ محتوا وضع نشده است.
یکی دیگر از انتقادات مسئله‌ی «زبانِ باز» این لایحه است. زبان باز این لایحه به این معنی است که در عمل مشخص نیست که چه اقدامی قرار است صورت گیرد. برای نمونه، این لایحه می‌گوید که پخش برنامه‌های تلویزیونی کانادا باید در خدمت نیازها و منافع همه کانادایی‌ها -از هر نژاد، ملیت، جنسیت، سن، موقعیت اقتصادی-اجتماعی و ...- باشد. حال، این دقیقا به چه معنایی است، کاملا مشخص نیست. با این حال، انتظار می‌رود که دولت، با شیوه‌نامه‌هایی، بسیاری از این موارد نامشخص را مشخص و به نهادهای نظارتی ابلاغ کند.
ارسال نظرات