خانواده کلوارت هنوز از طرف اداره مهاجرت تاییدی مبنی بر رسیدگی به درخواست اقامت دایم آن‌ها دریافت نکرده است.
این خانواده حدود دو سال است که در کبک زندگی می‌کنند اما حتی نمی‌دانند که آیا درخواست اقامت دایم آن‌ها در حال بررسی است یا خیر.
لودویک کلوارت ۴۰ساله که به همراه همسر و دو فرزندش ژوئن سال ۲۰۲۱ وارد استان کبک شد، میگوید: «روز و شب خود را با استرس ناشی ازعدم تحقق آرزوهایمان در کبک سپری می‌کنیم. همه ما از دو سال پیش کبک را خانه خودمان می‌دانیم اما نگرانی از به بن بست رسیدن احتمالی پرونده مهاجرتمان، ما را رها نمی‌کند.»
انتظار طولانی موجب شده است انگیزه‌ها و بلندپروازی‌های حرفه‌ای آن‌ها تضعیف و پروژه‌های سرمایه‌گذاری آن‌ها کمرنگ شود.
ماکسیم لاپوئنت وکیل مهاجرت آن‌ها میگوید: «مقصیر این وضعیت دولت کبک است چرا که آستانه پایین مهاجرت باعث افزایش زمان انتظار متقاضیان مهاجرت می‌شود.»
در حال حاضر، وزارت مهاجرت، فرانسوی‌سازی و ادغام (MIFI) تخمین می‌زند که حدود ۱۴ هزار و ۲۰۰ مهاجر رده تجاری در وضعیتی مشابه با شرایط خانواده کلوارت قرار دارند. همه اینها کارآفرینان، سرمایه گذاران و کارگران خوداشتغال هستند که دولت کبک پیش از این برای آن‌ها گواهی انتخاب کبکی صادر کرده، اما دولت فدرال هنوز وضعیت دایمی به آن‌ها اعطا نکرده است.
با این حال آقای لاپوئنت یادآوری می‌کند که دولت فدرال صرفا مطابق با خواست و اراده دولت کبک عمل می‌کند چرا که طبق برنامه مهاجرتی کبک، امکان اعطای اقامت دایم به بیش از ۴۳۰۰ مهاجر طبقه تجاری در سال ۲۰۲۳ وجود ندارد. اکنون بیش از هر زمان دیگر لازم است که دولت کبک با بالا بردن سقف پذیرش مهاجران، کاستی‌ها و مشکلات موجود را مرتفع کند.
طبق گزارش اداره مهاجرت، پناهندگان و شهروندی کانادا (IRCC)، مهاجران رده تجاری در کبک به طور متوسط باید ۶۷ ماه یا تقریبا شش سال برای اخذ اقامت دایم خود صبر کنند. سال گذشته میانگین زمان انتظار این گروه از مهاجران ۶۵ ماه بود. متاسفانه این انتظار هر سال بیشتر و بیشتر می‌شود و این مسئله استرس شدیدی را به متقاضیان مهاجرت به ویژه خانواده‌های جوان که آینده‌شان نامشخص است، وارد می‌کند.
گر چه لودویک کلوارت موفق شده است کسب و کار خود را در زمینه نوسازی املاک مسکونی راه اندازی کند اما هدف واقعی‌اش خرید املاک و سپس تغییر آن‌ها برای فروش یا اجاره است. اما بدون داشتن اقامت دایم، امکان قانونی برای انجام سرمایه‌گذاری‌های ملکی مورد نظرش را ندارد.
همسرش ربکا که متخصص بهداشت دندان است، میگوید: در فرانسه همه چیز داشتیم. خانه خوبی داشتیم. دار و ندار خود را فروختیم تا به اینجا بیاییم و زندگی جدیدی آغاز کنیم اما فکر نمی‌کردیم این قدر مجبور شویم انتظار بکشیم. قبل از آمدن به این جا، برای ثابت کردن خیلی از مسایل، پیچ و خم‌ها اداری زیادی را طی کردیم و انبوهی از مدارک که از زمان تولد تا همین الانمان را شامل می‌شود، پر کردیم و تحویل دادیم. پس از طی مراحل طولانی توسط کبک انتخاب شدیم و به این جا رسیدیم اما تازه فهمیدیم که برای گرفتن اقامت دایم باید چهار پنج سال صبر کنیم. صادقانه بگویم این شرایط همه ما را ناامید کرده و انگیزه‌مان را برای کار کردن از بین برده است.
اما دردسرهای نداشتن اقامت دایم به همین جا ختم نمی‌شود. خانواده کلوارت و دیگر خانواده‌های مهاجر که وضعیت موقت دارند، با مشکلات دیگری هم روبرو هستند. به عنوان مثال، آن‌ها نمی‌توانند برای پوشش هزینه‌های فیزیوتراپی یا مراقبت‌های دهان و دندان، بیمه دارویی یا بیمه درمانی تهیه کنند.
ربکا میگوید: «ما مثل کبکی‌ها زندگی می‌کنیم. کار می‌کنیم. مالیات خود را تمام و کمال پرداخت می‌کنیم. بچه‌های ما به مدرسه می‌روند. خیلی خوب در سیستم وارد و ادغام شده‌ایم، اما حق و حقوق شهروندان کبکی را نداریم و احساس متفاوتی با آن‌ها داریم.»
ارسال نظرات