داستان زندگی کودکی از بغلان در سویدن

محمود منجم زاده از سویدن

حسام‌الدین یک نوجوان ۱۴ساله است که هفت سال را به دور از آغوش پدر و مادر در کشوری اروپایی سپری کرده، اما در این سال‌ها در خانهٔ یک زوج سویدنی–آلمانی بسر می‌برد.

این کودک پناهجوی از افغانستان هفت سال است که با خانواده‌ی سویدنی زندگی می‌کند. حسام‌الدین زمانی که هفت‌ساله بود با مادر و دو برادرش از افغانستان به ایران سفر کردند. مادر بیمارش در ایران ماند و حسام و دو برادر دیگرش راهی اروپا شدند. برادر بزرگ حسام شانس نیاورد که در سویدن بماند و پیش از اخراج شدن از این کشور، پنهان از حسام به فرانسه رفت. حسام‌الدین گفت: «بسیار احساس بدی داشتم که برادرم رفته؛ برایش اینجا قبولی ندادند؛ او رفت فرانسه. یک روز پیش از تولدم بی‌خبر از من رفته بود.»

حسام از پدر و مادرش خاطره زیادی ندارد. اما می‌گوید که این خانواده سویدنی با او مثل اولادشان رفتار محبت‌آمیز دارند. قصه‌های هفت سال زندگی حسام به دور از خانواده اصلی‌اش، با تلخی نیز همراه بوده است.

برادر دومش نیز با خطر اخراج از سویدن روبرو است. او دور از حسام و با بی‌سرنوشتی زندگی می‌کند. حسام از مرگ مادرش هم در تنهایی و دور از همدردی دو برادرش آگاه شد. اما ان ماری دادبرگوت و همسرش، غم‌شریک وی شدند.

ان ماری دادبرگوت، سرپرست حسام گفت: «حسام اجازه اقامت دایمی گرفت و اما به برادرانش جواب رد دادند. بسیار وضعیت وحشتناکی بود. برادر بزرگ حسام نمی‌توانست بگوید که او را تنها می‌گذارد. پنهانی از حسام فرانسه رفت. برای حسام بسیار دشوار بود که پدر و مادر ندارد و برادرانش نیز نمی‌توانند از او سرپرستی کنند.

پدرحسام الدین در افغانستان کشته شده بود و برادرش نیز در تیراندازی‌هایی که بر پدرش شده بود، زخمی شد، رویدادی که زخم ناسورش باعث قطع شدن دست او در سویدن شد. محبت این خانواده سویدنی در هفت سال پر از تلخی و خوشی‌ها به حسام، کمتر از مهر خانواده اصلی‌اش نبوده است.

ان ماری دادبرگوت حالا هفتادساله است. او می‌گوید که با حسام مانند پسر خودشان رفتار می‌کنند و وقتی که او ۱۸ساله شد، می‌تواند برای آینده‌اش تصمیم بگیرد. دادبرگوت می‌افزاید که حسام در خانواده‌ی او فرهنگ و دین خودش را دنبال می‌کند.

حسام جز اینکه از بغلان است دیگر هیچ از افغانستان نمی‌داند. اما سرپرستان سویدنی وی تلاش می‌کنند تا این نوجوان از فرهنگ افغانستان دور نماند. از همین رو، بیشتر می‌کوشند تا رویدادهای خوشی را از دوران خوب افغانستان به یادش بیاورند.