به گزارش هفته، به نقل از «airdrietoday»، او می‌گوید که وقتی دعا می‌کردم ناگهان فیلمسازی به ذهنم خطور کرد، ولی من که در رشته‌ی سینما تحصیل نکرده بودم و رشته‌ی من جنایی بود. با این حال، به این زمزمه گوش سپردم و دریافتم که سفری طولانی در پیش دارم.
نازنین اطلاعات کمی در مورد فیلمسازی داشت، اما قصد خود را با مادرش، میترا، که فردی باتجربه در مدیریت پروژه و راهبری کسب‌وکار بود در میان گذاشت. میترا نه تنها در این راه حامی فرزندش شد که به نازنین در شرکت نوپای تولید فیلمشان پیوست. آنها نام استودیوشان را ۱۸۴۴ گذاشتند، این سال سال تأسیس دیانت بهایی است.
نازنین و میترا به خوبی به ارزش‌های کمپانی‌شان واقف بودند. آنها شرکتشان را بر پایه‌ی همکاری جهانی در راستای بهبود هماهنگی میان افراد پایه ریختند که به گفته‌ی آنها این ارزشی در مذهبشان است. همچنین، فراگیر بودن کمپانی‌شان یکی دیگر از هدف‌هایشان بود و این که فیلمسازان احتمالی را از اقلیت‌هایی که در فیلم و تلویزیون سنتی کانادا کمتر حضور دارند، به کار بگیرند و داستان‌های آنها را روی پرده بیاورند.
با گذشت این چند سال، نازنین و میترا اینک چیزهای زیادی درباره‌ی فیلمسازی می‌دانند. نازنین بر توسعه‌ی خلاقانه، نویسندگی و کارگردانی تمرکز کرده است و میترا هم بر تجارت و مدیریت تولید. این مادر و دختر، هر دو، در تصمیم‌هایی که استودیو ۱۸۴۴ می‌گیرد، همکاری تنگاتنگی دارند.
سفر این دو دستاوردهای پرشماری هم داشته است. سال پیش بود که کمدی رمانتیک کنایه‌آمیز «کوررنگ» (Colorblind) و پویانمایی کوتاه «ابو و مو» (Abu & Mo) برگزیده‌های رسمی جشنواره‌ی جهانی فیلم ادومونتون ۲۰۲۲ اعلام شدند. ابو و مو همچنین در جشنواره‌های پاریس و ترکیه هم برگزیده شد. نخستین فیلم استودیو ۱۸۴۴ هم «ترانه‌ام هرگز نمی‌دانستم» (My Lyric I Never Knew) برگزیده‌ی رسمی جشنواره‌ی فیلم سرخپوستان آمریکا در سال ۲۰۱۹ گردید و در جشنواره‌ی فیلم کوتاه کانادا هم جایزه گرفت.
میترا می‌گوید زمانی که آغاز کردیم پولی نداشتیم. به جایی که رسیده‌ایم را واقعا مدیون کمک و تلاش بسیاری از بازیگران و کارکنان هستیم، به ویژه ادمونتونی‌ها که پتانسیل ما را دیدند و حمایت کردند.
درهای استودیو ۱۸۴۴ به ویژه به روی هنرمندان سیاه‌پوست، بومی و رنگین‌پوست باز است و این رویکرد بیشتر هم دنبال خواهد شد. نازنین دو مقاله درباره‌ی تنوع و برابری در فیلمسازی نوشته و میترا و نازنین بر این اساس پروژه‌ای به نام بی‌ای کالکتیو (BE Collective) راه انداخته‌اند که بر پایه‌ی آن فیلمسازان بالقوه از جوامع سیاه‌پوست، بومی و رنگین‌پوست در جلو و پشت دوربین آموزش و راهنمایی در راستای بالابردن مهارت‌هایشان در فیلمسازی می‌گیرند. این پروژه تا آن اندازه موفق بوده که اکنون بدل به سازمانی غیر انتفاعی شده است.
همکاری با فیلمسازان جوان همچنین به ساخت یک کمدی تلویزیونی در استودیو ۱۸۴۴ منجر شده؛ کمدی که در جشنواره‌ی بین‌المللی فیلم تورنتو، در سپتامبر گذشته، با استقبال گرم دست‌اندرکاران این صنعت روبرو شد.
در حالی که ممکن است رابطه‌ی برخی از مادران و دخترانی که با هم همکاری نزدیکی در یک کسب‌وکار دارند، تحت تأثیر فشارهای کاری قرار گیرد، نازنین و میترا می‌گویند که چنین چیزی در مورد آنها صادق نیست. نازنین می‌گوید که هر دوی ما اهمیت مشاوره و سازماندهی تلاش‌های خود را درک می‌کنیم. میترا ولی اذعان دارد که با این حال چالش‌هایی هست که رابطه‌ی مادر و دختری را از شراکت در کسب‌وکار جدا می‌کند.
اینک استودیوی ۱۸۴۴ به سمت پروژه‌های بزرگ‌تری با همکاران ملی و جهانی می‌رود. این استودیو قرار است که به زودی با فیلمسازان بریتانیایی و آلمانی چندین پروژه‌ی مشترک جدید را که هنوز نامشان اعلام نشده، تولید کند.
ارسال نظرات