‌سروده‌هایی از منصور لطفی هروی

۱)

شده‌ام واله و سرگشته به هر کوی و دیار

کی شود تا بنهم سر به سراپرده یار

آن‌چنان سوخته‌ام در غم هجران که دهد

زردی روی گواهی که عیان گشته عیار

نه رخ حور بجستم نه جمال بت چین

چین زلفت چو بدیدم ز سرم رفت قرار

نتوان ترک مدارت که توای شمس وجود

مرکز عشق جهانی و خلایق پرگار

قیمت هر نظرت نزد حبیبان جان است

چهره بی ستر نمایی به کدامین بازار

خرّم آن سر که به جرم خبرت از تن شد

ای خوش آن پا که به راه طلبت رفت به دار

خون‌بهایم ز ازل فرصت دیدار تو شد

گوی تا جان بسپارم به نخستین دیدار

هر چه از عمر بجا مانده به پایت ریزم

پیش از آن کو برباید فلک بدکردار

آشنایان که به میخانه وصلت مستند

قطره‌ای زان می گلگون برسان بر اغیار

هر چه داری بنما در ره قربت منصور!

هاتف غیب مگوید به غریبان اسرار

۲) جام لبریز

ای در تو فرومانده اندیشه و تمییزم

تا چون تو صنم باشد با غیر نیامیزم

مستغنی بستان است مرغی که اسیرت شد

گر دانه تو بفشانی از دام نپرهیزم

گویند که شیران را مرگ است به زندان در

گر حکم تو فرمایی از سلسله نگریزم

بر بالِ صبا دل را تا مُلْک سبا بردی

 گر تیرْ سلیمانی است از جای نمی‌خیزم

ای جملهْ جوانمردان بر خوانِ لبت سائل

 گاهی ز سخا برخوان یک جمله به تعریزم*

هر آنچه تو پیمایی در جام لبت نوش است

 تا زهر بود شیرین فرهادم و پرویزم

از خاک چو برخوانی چون گل به ربیعم باز

 خاری ننهد بر دل اندیشه پاییزم

در حسرتِ جامی چند عمری است که خون گریم

 شاید که نبید آید از دیده خونریزم

ای باد صبا برگوی از کوی که می‌آیی

 کاَندر گذرت مدهوش از عطرِ دلاویزم

خوش صبحدمی کز مهر تابد به سرایم شمس

 یا زو خبری آید از جانب تبریزم

بر دار چو می‌بردند «منصور» عیان می‌گفت

جامِ دگرم پیما هرچند که لبریزم

(تعریز از ریشه عرز به معنای پنهان کردن*)