پیچیدگی‌های سفر در جهان با لهجه

به گزارش هفته، کارن فریکر، منتقد تئاتر، درباره‌ی این نمایش در «تورنتو استار» نوشته است: «نمایشنامه‌ی ساناز طوسی روایتگر کلاس زبانی در کرج در سال ۲۰۰۹ است. چهار زبان‌آموز، هر یک با دلایل خاص خود، پا به این کلاس گذاشته‌اند و آموزگار آنها نیز تجربه‌های خاص خودش را دارد.

در این کلاس است که شخصیت‌ها رو می‌شوند و روابط شکل می‌گیرند و رازها هم برملا می‌گردند. برخی از زبان‌آموزان موفق می‌شوند و برخی دیگر ناکام می‌مانند.

همه‌ی این چیزها رخ می‌دهد، ولی باز هم نمایشنامه‌ به لطف بیان ظریف طوسی و مشاهدات عمیقش از راه‌هایی که زبان به هویت، تجربه و احساس تعلق در جهان شکل می‌دهد، پیش‌بینی‌پذیر نیست.

مایه‌ی تأسف است نمایشنامه‌ای که چنین بر مکان و هویت متمرکز است، سالنی بزرگ‌تر در اختیار ندارد.

آناهیتا ده‌بنه‌ای و گیلرمو وردچیا در طراحی فضای صحنه‌ کارهای جالبی انجام داده‌اند. تماشاگران هم به بازیگران نزدیک‌اند و از این طریق می‌توانند ظرافت اجراهای آنها و روابطشان را به خوبی مشاهده کنند.

گفتنی است که در شب افتتاحیه‌ی این نمایش ارتباط بسیار گرمی میان بازیگران و تماشاگران که بیشترشان از باهمستان ایرانیان کانادا بودند، وجود داشت.

البته جای شگفتی هم دارد که با توجه به موضوع این نمایشنامه، به فارسی کم گفت‌وگو و در عوض بیشتر به انگلیسی با لهجه صحبت می‌شود. این البته پیچیدگی‌هایی برای بازیگران ایرانی این نمایش رقم زده است که روی هم رفته به خوبی از عهده‌اش برآمده‌اند. همچنین با این که نمایش موضوعی جدی دارد با این حال لحظات خوشایند فراوانی از طنز موقعیت را رقم می‌زند.

غزل پرتو نقش آموزگار فداکاری به نام مرجان را بازی می‌کند. او مهاجری بازگشته است که زبان درس می‌دهد تا رابطه‌اش با انگلیسی قطع نشود. بازی متفکرانه‌ی او ترکیبی از مهربانی و سخت‌گیری است.

غزل آذرباد در نقش الهامِ سرسخت و جاه‌طلب است و تنها مانعش برای ورود به دانشکده‌ی پزشکی در استرالیا قبولی‌اش در آزمون زبان انگلیسی است.

بنفشه طاهریان در نقش رویاست که زنی مادرسالار است و انگلیسی را برای ارتباط با نوه‌اش یاد می‌گیرد.

آیلین سلحشور هم در نقش گلی ۱۸ ساله است. برای او یادگیری انگلیسی بلیت ورود به جایی است که هنوز برایش ناشناخته است. او اجرای شیرین و جذابی دارد.

سپهر رِی‌بد هم در نقش شخصیتی مرموز و خوش‌اخلاق به نام امید است که سطح زبانش پرسش‌هایی را درباره‌ی انگیزه‌ی حضورش در آن کلاس برانگیخته است.

این نمایشنامه نمایانگر پیچیدگی‌های انگلیسی برای هر یک از شخصیت‌هاست و این موضوع که پیمودن جهان با لهجه چگونه است.

نمایشنامه‌ی طوسی نمایشنامه‌ای مملو از آتش‌بازی نیست، بلکه نمایشی آرام است که قوتش در رابطه‌ی نزدیک بازیگر و مخاطب است.

گفتنی است که این نمایش ماه‌ها پیش از جنبش اعتراضی ایران تمرین و کار شده و از این رو نشانگر موقعیتی متفاوت از آن چیزی است که این روزها در ایران شاهدش هستیم.

این نمایش قرار است که پس از تورنتو در مونترال روی صحنه بیاید و بنابراین نحوه‌ی واکنش مخاطبان مونترالی به این نمایش که زبانش متفاوت است، جالب خواهد بود.»