عکس‌ها و طرح‌هایی از مونترال بین ۱۸۵۰ تا ابتدای قرن بیستم

در حدود سال ۱۸۵۰ میلادی مونترال نزدیک به ۵۰ هزار نفر جمعیت داشت و در کمتر از نیم قرن این جمعیت حدود شش برابر شد.

رشد کارخانه‌ها در مونترال دلیل اصلی افزایش چشمگیر جمعیت مونترال در این مدت بود؛ در واقع از آغاز قرن ۱۹ کارخانه‌ها در مونترال و به طور ویژه در طول کانال Lachine گسترش یافتند.

این کارخانه‌ها بیشتر لباس، کفش و سایر کالاهای مصرفی و البته کالاهای بادوام تولید می‌کردند و بخش غربی شهر هم دفاتر و شعبه‌های فروش خودشان را داشتند.

آن‌ها همچنین از منابع طبیعی در مونترال نهایت بهره‌برداری را می‌کردند و به‌تدریج فعالیت خود را به کبک و حتی انتاریو گسترش دادند.

به‌این‌ترتیب خیلی زود خیابان Saint James به نماد قدرت اقتصادی در مونترال تبدیل شد و از طرف دیگر همین کارخانه‌ها باعث گسترش مهاجرت به مونترال و افزایش جمعیت این شهر شد.

مهاجران تازه‌وارد علاوه بر اینکه مثل سابق از آمریکا می‌آمدند، از اروپای شرقی، ایتالیا و سایر مناطق اروپا نیز در مونترال ساکن شدند و جوامع پویا را با نهاد فرهنگی خودشان در این شهر پایه‌گذاری کردند به‌طوری‌که در سال ۱۹۱۴ حدود ۱۱ درصد جمعیت مونترال از مهاجران بود.

با ورود این مهاجران بود که مونترال با سرعت شگفت‌انگیزی در حومه رشد کرد و همین موضوع باعث گسترش طبقات اجتماعی و به‌وجودآمدن مشاغل جدید شد.

در همین دوره و به‌ویژه در دوره‌ای که ریموند پروفونتین، سیاستمدار مشهور لیبرال از ۱۸۹۸ تا ۱۹۰۲ شهردار مونترال بود برخی خدمات اجتماعی مانند بیمارستان‌ها و مدارس برای کودکان و نوجوانان ایجاد شد.

در این دوره همچنین فرهنگ توده‌ای در مونترال رشد کرد که از روزنامه‌های پرتیراژ تغذیه می‌شد؛ ظهور ورزش‌های حرفه‌ای و افزایش تعداد پارک‌ها، سینما و سالن‌های رقص گواه این واقعیت است.

 بین سال‌های ۱۸۹۶ و ۱۹۱۴ مونترال به لحاظ ظاهری شهری پویا به خود می‌گیرد؛ شهری مرکب از سنت‌های فرانسوی و بریتانیایی همراه با تأثیرات آمریکایی و کمک‌های مهاجران جدید.

در ویدئو این پست عکس‌هایی قدیمی از مونترال ۱۸۵۰ تا حدود ۱۹۱۴ را می‌بینید. آهنگی که روی این عکس‌ها گذاشته شده از آلیسون راسل، خواننده متولد مونترال است با نام «اوه مونترال من / آیا می‌توانم امشب خواب تو را ببینم؟» این اثربخشی از  آلبوم راسل است که در سال ۲۰۲۱ نامزد دریافت جایزه گرمی شده بود.