به گزارش هفته، میان کانادایی‌ها و ایرانیها در زندگی روزانه تفاوت‌هایی هست که در زیر به چند تا از آنها اشاره می‌کنیم.
یاری‌خواستن
برای ما ایرانیها کمک به دیگران، حتی زمانی که از ما درخواست کمک نکرده‌اند، امری کم‌وبیش بدیهی تلقی می‌شود و حتی نشانگر مهربانی و ادب کمک‌کننده هم می‌تواند باشد، ولی برای کانادایی‌جماعت این جوری نیست. آنها تنها زمانی از کمک استقبال می‌کنند که خودشان درخواست کمک از شما کرده باشند، وگرنه کمک شما نه تنها نوعی فضولی در حریم شخصی قلمداد می‌شود که می‌تواند به سوء تفاهم‌های جدی هم منجر گردد.
رودربایستی در برابر رک‌گویی
تعارف و رودربایستی بخشی از فرهنگ ایرانی است و این درست چیزی است که برای کانادایی‌ها بی‌معنی است. ایرانیها به نام و ننگ خیلی بها می‌دهند و حفظ آبرو خود و دیگران برایشان مسئله‌ای حیاتی است و سعی می‌کنند سخن را با سیاست و در لفافه بر زبان آورند که کسی را نرنجاند، در حالی که برای کانادایی‌ها چنین مسئله‌ای مطرح نیست. آنها می‌کوشند صریح و بدون رودربایستی و رک، البته با رعایت نزاکت و ادب، هر آن چیزی که به ذهنشان می‌رسد مطرح کنند.
وظیفه‌شناسی یا ناکارآمدی
در ایران باب است که اگر کسی سر کار از ساعت ناهار و استراحتش بزند و این وقت را هم به کار کردن اختصاص دهد، بگویند که طرف چقدر وظیفه‌شناس و کاری است. اما از این رفتار در کانادا چنین برداشتی نمی‌شود و اگر کسی از ساعت ناهار و قهوه‌اش بزند و مشغول کار در این ساعت شود، او را نه فردی کاری و فداکار که فردی ناکارآمد می‌شناسند.
فراتری و فروتری
بیشتر کانادایی‌ها مردم را برابر می‌دانند و بر پایه همین دیدگاه هم جایگاه اجتماعی افراد اهمیتی ندارد و برخوردها کم‌وبیش یکدست است و استاد و دانشجو، رئیس و کارمند، همه در یک گروه‌اند و در راستای یک هدف تلاش می‌کنند، ولی بیشتر ایرانیها آدم‌ها را به فرادست و فرودست بخش می‌کنند و بر این اساس هم با هر کس رفتار می‌کنند.
رسمی و غیر رسمی
پیوند آدم‌ها با یکدیگر در کانادا عموما نه رسمی که غیر رسمی است. یعنی این که یکدیگر را به نام کوچک نه نام خانوادگی صدا می‌کنند و لباس‌های غیر رسمی می‌پوشند و برنامه‌های رسمی خیلی کم دارند. ولی میان ایرانیها صدا زدن به نام کوچک، به ویژه در محیط‌های کاری یا آموزشی، چندان مرسوم نیست. آدم‌ها هم سعی می‌کنند لباس‌های رسمی بپوشند و بیشتر مراسم هم به صورت رسمی برگزار شود.
ارسال نظرات