عضویت با رأی پنهان، اخراج با اکثریت آرا

هیلل نویر کانادایی: عضویت ج.ا در کمیسیون مقام زن، روزی سیاه برای حقوق بشر!

اما چطور جمهوری اسلامی با توجه به پیشینه‌ای که در زمینه حقوق زنان داشت توانست عضو کمیسیون مقام زن شود؟ این موضوع از ابتدا مورد سؤال، تعجب، اعتراض و حتی خشم بسیاری از فعالان اجتماعی و حقوق زنان شد، آن هم در حالی که گزارشگر ویژه سازمان ملل، دو ماه پیش‌ازاین تصمیم نه‌تنها از رفتار جمهوری اسلامی با زنان ابراز نگرانی کرده بود که در گزارش خود آورده بود: «در ایران با زنان مانند شهروندان درجه‌دو رفتار می‌شود.»

هیلل نویر، مدیر اجرایی «دیده‌بان سازمان ملل متحد»؛ که یک وکیل بین‌المللی و فعال حقوق بشرِ کانادایی است، همان زمان، انتخاب جمهوری اسلامی را از نظر اخلاقی غیرقابل‌قبول و چنین روزی را، روزی سیاه برای حقوق زنان و حقوق بشر دانست.

او فهرست بلند بالایی از اسامی زنان در بند جمهوری اسلامی را مطرح و پرسید: «چرا سازمان ملل یکی از بدترین ستمگران به زنان را به‌عنوان قاضی و نگهبان برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان انتخاب کرده است؟» و از سفیر آمریکا و اتحادیه اروپا خواستند که عضویت ایران را محکوم کنند.

هیلل نویر، حتی خواهان علنی شدن آرای کشورها شد؛ چراکه، رأی‌گیری به شکل مخفی و کاغذی بوده است و با توجه به ۴۳ رأی از ۵۴ کشور عضو که جمهوری اسلامی آورده بود تنها یازده کشور به آن‌ها رأی نداده بودند.

این موضوع نشان می‌داد که از ۱۵ کشور اروپایی و غربی؛ حدود چهار کشور باید از عضویت این رژیم حمایت کرده باشد.

سازمان دیدبان سازمان ملل درخواست داشت تا مشخص شود؛ استرالیا، اتریش، بلغارستان، کانادا، فنلاند، فرانسه، آلمان، لتونی، لوگزامبورگ، هلند، نروژ، سوئیس، پرتغال، بریتانیا و آمریکا، رأی‌شان چه بوده است.

مسیح علی‌نژاد، روزنامه‌نگار و فعال حقوق زنان رأی به عضویت جمهوری اسلامی را همبستگی و همدستی با یک حکومت داعشی و عملی شرم‌آور دانست.

البته اشاره به این نکته هم بد نیست که در همان دوره، رأی‌هایی که به ایران داده شد (۴۳ رأی)؛ از چین (۴۸ رأی) و پاکستان (۵۰ رأی) کمتر بود.

با همه این‌ها جمهوری اسلامی، آوریل سال ۲۰۲۱، به این کمیسیون وارد شد با این ذهنیت که به مدت چهار سال (مانند دیگر کشورها) عضویتش را حفظ می‌کند اما با شدت گرفتن اعتراضات و روبرو شدن دنیا با رفتاری که حکومت با مردمش و خصوصاً زنان دارد؛ راهی نماند جز تصمیم‌گیری دوباره و کوتاه شدن عمر عضویت در کمیسیونی که یک سال و نیم بیشتر، ادامه نداشت.

جمهوری اسلامی در «کمیسیون مقام زن» چه کرد؟

«خدیجه کریمی» مدیرکل امور بین‌الملل معاونت ریاست جمهوری در امور زنان و خانواده است. کسی که در نشست کمیسیون مقام زن سازمان ملل، در دفاع از ایران هم سخنرانی داشت و البته یک برگ از سخنرانی‌اش را گم کرد و فیلم این صحنه بسیار پر بازدید شد.

کریمی اوایل امسال در مصاحبه‌ای با یکی از رسانه‌های دولتی به موفقیت چشم‌گیر جمهوری اسلامی ایران در انتخابات این کمیسیون اشاره می‌کند و می‌گوید: «برخلاف باور و تمایل بسیاری از کشورهای هم‌جهت با سیاست‌های غربی، به عضویت چهارساله در این نهاد دست پیدا کردیم و بلاشک فرصت مغتنمی در اختیار داریم تا به شکل پویا مواضع بر حق نظام در مسئله زن و خانواده را در عرصه جهانی، مطرح نماییم.»

او عضویت جمهوری اسلامی در این کمیسیون، را فرصتی برای ارائه دستاوردها و ابتکارات کشور در حوزه زنان و خانواده و «البته» مقابله با سیاه‌نمایی‌های رسانه‌ای برای نظام مقدس جمهوری اسلامی می‌داند.

کریمی همچنین به تشریح حضورِ انسیه خزعلی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده در این کمیسیون هم می‌پردازد و درباره فعالیت‌های او -که این روزها خصوصاً برای ایرانیانِ کانادا نامی آشنا شده- مواردی را مطرح می‌کند، ازجمله اینکه:

- هیئت عالی‌رتبه کشورمان به ریاست انسیه خزعلی، معاون رئیس‌جمهور در امور زنان و خانواده، با حضور فعال در هفته اول اجلاس با ارائه سخنرانی‌ها و انجام ملاقات‌های متعدد در سطح عالی موفقیت ارزشمندی را برای نظام مقدس جمهوری اسلامی ایران رقم زدند.

- در ملاقات‌ها ایشان به تشریح پیشرفت‌ها و دستاوردهای جمهوری اسلامی در عرصه توانمندسازی زنان و خانواده، و برخی چالش‌های موجود به‌ویژه آثار و تبعات منفی تحریم‌های غیرقانونی و یک‌جانبه پرداختند. در این ملاقات‌ها در خصوص طرح ابتکاری معاونت امور زنان و خانواده تحت عنوان «نقش زنان در مبارزه با فساد» رایزنی‌های لازم توسط هیئت کشور صورت پذیرفت.

- دکتر خزعلی همچنین در ملاقات با ایرانیان، ضمن تشریح عزم و سیاست دولت نسبت به تسهیل تردد ایرانیان و تقویت ارتباطات با ایرانیان مقیم خارج از کشور، حل مشکلات ایشان را از موارد در دستور کار دولت برشمردند.

مواردی که نشان می‌دهد، گروه نماینده جمهوری اسلامی بیشتر از همه بر ارائه دستاوردها و موفقیت‌هایش در زمینه زنان، تمرکز داشته تا همکاری و یا تغییر سیاست‌ها بر اساس تصمیم‌گیری‌هایی که در کمیسیون‌ها می‌شود.

جمهوری اسلامی؛ چگونه اخراج شد؟!

بی‌اعتباری کمیسیون مقام زن با جمهوری اسلامی

عضویت پرسروصدا و اما و اگردارِ جمهوری اسلامی در کمیسیون مقام زنِ سازمان ملل، با کشته شدن مهسا امینی، دور تازه سرکوب‌های شدید و تصاویر تکان‌دهنده از رفتار با معترضان و البته «زنان» و کشتن کودکان؛ موجب شد تا در اکتبر سال جاری؛ «دیده‌بان سازمان ملل متحد»؛ که از ابتدا مخالف سرسخت حضور جمهوری اسلامی در این کمیسیون بود؛ پیش‌نویس قطعنامه‌ای را تهیه و خواستار اخراج جمهوری اسلامی از کمیسیون مقام زن شد.

همچنین گروهی از زنان شناخته‌شده ایرانی و غیر ایرانی، هم ضمن فعالیت در این زمینه و طی نامه‌ای همین موضوع را مطرح کردند: «به دلیل سابقه هولناک جمهوری اسلامی در نقض حقوق زنان و با توجه به پافشاری حکومت در سرکوب وحشیانه معترضان، اصرار داریم که عضویت ایران در کمیسیون مقام زن لغو شود. این کمیسیون در هر روزی که جمهوری اسلامی عضو آن است اعتبار خود را از دست می‌دهد.»

ملانی جولی (وزیر امور خارجه کانادا)، شیرین عبادی (حقوق‌دان و کنشگر حقوق بشر) ملاله یوسف‌زی (فعال حقوق بشر و حقوق کودکان)؛ نادیا مراد (برنده جایزه صلح نوبل) و هیلاری کلینتون، میشل اوباما، لورا بوش (بانوان اول سابق آمریکا) ازجمله کسانی بودند که امضای خود را پای این نامه زده بودند.

علاوه بر این، سیزده نهاد حقوق بشری هم، طی بیانیه‌ای مشترک که به شورای اقتصادی اجتماعی سازمان ملل نوشته شده بود، همین درخواست را مطرح کردند.

در بیانیه آن‌ها می‌خوانیم: «لغو عضویت جمهوری اسلامی به ایرانیان این پیام را می‌دهد که جامعه بین‌الملل بستری برای جمهوری اسلامی؛ فراهم نمی‌کند تا نگرش‌های ضد حقوق بشری خود را به‌طور بی‌شرم‌آورانه‌ای ترویج و سابقه ضعیف حقوق بشری خود را پنهان کند.»

مرکز اسناد حقوق بشر ایران، بنیاد عبدالرحمن برومند، کمپین فعالان بلوچ، انجمن حقوق بشر کردستان و سازمان حقوق بشری کردپا و بنیاد سیامک پورزند (روزنامه‌نگار ایرانی که مدت‌ها در خانه خودش زندانی بود و نهایتاً گفته شد که خودکشی کرده)، ازجمله این نهادها بودند.

فریاد دادخواهی زنان از پشت میله‌های زندان

گروه دیگری که درخواست اخراج جمهوری اسلامی را از عضویت در کمیسیون حقوق زنان داشتند، عبارت بودند از صبا کردافشاری (فعال مدنی و از مخالفان حجاب اجباری)، عالیه مطلب‌زاده (عکاس، روزنامه‌نگار و فعال حقوق بشر)، بهاره هدایت (فعال سیاسی)، سپیده قلیان (فعال مدنی)، گلرخ ایرایی (فعال مدنی) و نرگس محمدی (فعال حقوق بشر)، زنانی که از پشت میله زندان‌های جمهوری اسلامی؛ خواهان اخراج نماینده این رژیم شده بودند.

اخراج جمهوری اسلامی، سنتی خطرناک یا شراکت با رژیمی قاتل؟

درنهایت ماندن و یا اخراج جمهوری اسلامی در روزهایی که داشت با بزرگ‌ترین و طولانی‌مدت‌ترین اعتراضات دست و پنجه نرم می‌کرد؛ به رأی گذاشته شد و موافقان و مخالفان فرصت یافتند تا دلایل خود را مطرح کنند.

• لیندا توماس گرین‌فیلد، نماینده آمریکا: رژیم جمهوری اسلامی با تظاهرکنندگان و خبرنگاران در ایران با خشونت رفتار کرد. مقامات ایرانی معترضان و ازجمله آن‌ها زنان در این کشور را به مجازات اعدام تهدید می‌کنند. این فرصت ما برای حمایت از زنان ایران است. رژیم ایران به ترفندهای پلیدی برای فرار از پاسخگو شدن متوسل می‌شود. عضویت ایران لکه ننگی بر اعتبار این کمیسیون است. بیایید برای «زن زندگی آزادی»، جمهوری اسلامی را از کمیسیون مقام زن سازمان ملل متحد اخراج کنیم.
• گیلاد اردان، نماینده اسرائیل: رژیم جمهوری اسلامی اعمال وحشیانه‌ای علیه مخالفان و معترضان انجام می‌دهد، هرکسی که به قطعنامه اخراج ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل رأی مثبت ندهد شریک جرم این رژیم قاتل است.
• باربار وودوارد، نماینده بریتانیا: مردم ایران از زمان کشته‌شدن مهسا امینی پیام روشنی داشته‌اند که دیگر سرکوب و خشونت حکومت را تحمل نخواهند کرد. جمهوری اسلامی شروع به اعدام افراد کرده تنها به این دلیل که حق خود را فریاد زدند.
• میچ فیفیلد، نماینده استرالیا: ادامه عضویت حکومت ایران که از خشونت جنسی به‌عنوان سلاحی علیه معترضان استفاده کرده و آشکارا حقوق زنان را نقض و نادیده می‌گیرد در کمیسیون مقام زن سازمان ملل غیرقابل‌قبول است.
• نماینده گواتمالا: نابرابری و تبعیض جنسیتی علیه زنان و دختران در چارچوب حقوقی و قانونی ایران ادامه دارد. جمهوری اسلامی در این زمان استحقاق عضویت در کمیسیون مقام زن سازمان ملل را ندارد.
• نماینده مقدونیه شمالی: هزاران نفر دستگیر شده‌اند و این انقلاب زنان در ایران همه گروه‌های قومی و اقشار جامعه را در برمی‌گیرد. جمهوری اسلامی هر کاری که بتواند علیه زنان و معترضان انجام می‌دهد. کمترین کاری که ما می‌توانیم بکنیم جلوگیری از این سوءاستفاده از قدرت است.
• نماینده پاناما: امیدواریم تصمیم امروز نه‌تنها به حقوق زنان در ایران بلکه به حقوق زنان در کشورهای دیگر کمک کند.
• نماینده آلبانی: در این ماه‌ها جمهوری اسلامی کاملاً مخالف ذات و ارزش‌های کمیسیون مقام زن سازمان ملل عمل کرده است.
• نماینده نیوزیلند: دیگر درست نیست؛ جمهوری اسلامی عضو کمیسیون مقام زن سازمان ملل باشد.
• نماینده سوریه: اخراج جمهوری اسلامی، سابقه خطرناکی برای این نهاد خواهد بود.
• نماینده روسیه: این جلسه برای چه تشکیل شده است؟ پاسخ آن این است که آمریکا و برخی اعضای دیگر که خود ناقض حقوق بشر هستند، در تلاش هستند که یک کشور مستقل و دارای حاکمیت را از کمسیون مقام زن حذف کنند.
• نماینده پاکستان: هیچ قانونی برای اخراج اعضا وجود ندارد. او گفت که عضویت ایران با رأی اعضای همین شورا در سال ۲۰۲۱ و برای یک دوره چهارساله بوده و نباید اکنون به پایان برسد.
• نماینده برزیل: وضعیت زنان و دختران در ایران موضوعی موردتوجه جامعه بین‌الملل است اما اخراج یک کشور از چنین کمیسیونی سابقه ندارد و در طرح پیشنهادی آمریکا هم مشخص نیست که اخراج ایران چه طور کمکی به بهبود وضعیت می‌کند.
• نماینده ونزوئلا: این کار، به «سنتی خطرناک» تبدیل و چنین کاری، به تضعیف نهادهای بین‌المللی منجر خواهد شد.

واکنش جمهوری اسلامی به اخراج از کمیسیون مقام زن:

به درد و رنج مردم فلسطین فکر کنید!

جمهوری اسلامی، باوجوداینکه، پیش‌بینی می‌کرد با توجه به شرایط امکان حذفش بسیار بیشتر از ماندنش باشد، دست به تلاش‌های زیادی زد تا جلوی رأی‌گیری را از راه‌های غیرمستقیم بگیرد.

نامه‌نگاری با اعضای شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل متحد؛ تماس تلفنی با رئیس کمیسیون مقام زن، ارسال نامه به اعضای کنونی کمیسیون مقام زن، برگزاری پویش ملی و جمع‌آوری امضاهای مردمی و استفاده از ظرفیت دیپلماسی عمومی و خارجی ازجمله این راه‌ها بودند که خدیجه کریمی از انجام آن‌ها برای از دست ندادن عضویت در این کمیسیون خبر داد. آرزویی که محقق نشد و خشم مقامات جمهوری اسلامی را به همراه داشت.

امیر سعید ایروانی، سفیر و نماینده دائم جمهوری اسلامی ایران در سازمان ملل متحد؛ این تصمیم‌گیری را ناشی از «سیاست‌های خصمانه آمریکا و شرکایش» دانست که بارها تلاش کرده‌اند از طریق کودتا دولت‌های مشروع را سرنگون و دولت‌های دست‌نشانده خود را به روی کار بیاورند و چون جمهوری اسلامی تسلیم سیاست‌های مستکبرانه آن‌ها نمی‌شود؛ از سیاست‌های فشار حداکثری و تحریم‌های ظالمانه مانند تحریم دارو؛ استفاده می‌کنند.

او تلاش برای اخراج از نهادها را، سیاست این کشورها دانست که می‌خواهند جلوی پیشرفت زنان و دختران را بگیرند. ایروانی؛ انتخاب جمهوری اسلامی برای این کمیسیون را بر اساس یک انتخابات دموکراتیک دانست و درخواست اخراج را عملی انتقام جویانه، براساس ادعاهای بی‌پایه و اساس تحلیل کرد.

ایروانی، مانند همیشه در حمایت از حقوق مردم ایران، به درد و رنج مردم فلسطین هم که تحت اشغال اسرائیل هستند؛ اشاره و از کشورها تقاضا کرد؛ با اخراج ایران مخالفت کنند.

نماینده جمهوری اسلامی؛ نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی را مبتنی بر «ادعاهای بی‌مبنا و ساختگی» و خودشان را متعهد به حقوق زنان دانست.

ایروانی رویدادهای اخیر ایران را از مصادیق «حق اعتراض مسالمت‌آمیز» ندانست و حکومت اسرائیل را «آپارتاید و اشغالگر» و کانادا را متهم به «نقض حقوق بومیان» کرد.

همه‌اش زیر سر خارجی‌هاست از اعتراض ایرانیان تا کشتن مردم

خارجی‌ها باعث اغتشاش، حملات تروریستی و کشتن ایرانی‌ها شده‌اند. این خلاصه‌ای از سخنرانی خدیجه کریمی در دفاع از عملکرد نظام بود. او همچنین شورای حقوق بشر را مورد سوءاستفاده گروهی از دولت‌های سرکش دانست و ابراز نگرانی از وضعیت حقوق بشر در ایران و برگزاری جلسه ویژه را عملی فریبنده و کلاه‌برداری توصیف کرد.

او گریزی به زمان جنگ ایران و عراق، زد و دولت آلمان را مسئول کشتن ۱۳ هزار شهروند ایرانی با سلاح‌های شیمیایی برشمرد. کریمی عملکرد کشورهای غربی را باعث تحریک احساسات و عواطف عمومی مردم در مورد «حادثه تأسف‌بار درگذشت دختر جوان ایرانی به نام مهسا (ژینا) امینی» - نقل از عبارات به‌کاربرده- دانست که باعث اغتشاش و حملات تروریستی در کشور شده است.

او همچنین شبکه‌های فارسی‌زبان مستقر در انگلیس و آمریکا را باعث کشته شدن ده‌ها و زخمی شدن صدها مأمور ایرانی و تخریب هزاران فقره از اموال عمومی و املاک شخصی دانست ولی درنهایت تصریح کرد «ملت ایران با حضور در صحنه، دشمنان انقلاب را نا امید کردند.»

آمریکا، زندان زنان است… و درنهایت انسیه خزعلی معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهوری، که پیش از اعتراضات به‌واسطه حضور پسرش در کانادا- ونکوور و کار در زمینه فیلترشکن خبرساز شده بود؛ در صفحه توییترش، با خطاب قرار دادن؛ «کمیسیون مقام زن» هرچه فریاد داشت بر سر آمریکا کشید: «پیشنهاددهنده قطعنامه (آمریکا) خود بیشترین سهم از آمار جهانی زنان زندانی را دارد. کشورهای غربی به‌ویژه آمریکا به‌عنوان بزرگ‌ترین ناقض حقوق زنان، صلاحیت تصمیم‌گیری ندارند.»

شادی مردم بعد از اخراجِ دشمنانِ «زن، زندگی و آزادی» از کمیسیون مقام زن

بعدازاین خبر، تصاویری از شهر سقز منتشر شد که شادی مردم و آتش‌بازی‌شان را نشان می‌داد.

گروهی از ایرانیان خارج از کشور هم مقابل مقر سازمان ملل در وین تجمع کردند و با فریاد «زن زندگی آزادی»، شادمانی خود از این خبر را نشان دادند.

حامد اسماعیلیون، سخنگوی انجمن خانواده‌های کشته‌شدگان هواپیمای اوکراینی هم از حمایت نماینده کانادا در سازمان ملل، قدردانی کرد و در توییتر خود نوشت: «دشمنان زن، زندگی و آزادی را از کمیسیون مقام زن در سازمان ملل اخراج کردند.»

البته خبرگزاری آناتولی (از معدود رسانه‌های خارجی که در ایران اجازه حضور دارد) عکسی را منتشر کرد از زنانی با چادرهای سیاه که مقابل دفتر نمایندگی سازمان ملل تجمع کرده بود تا به این تصمیم‌گیری اعتراض کنند.

سپاسگزاری ایرانی از سیاست‌مدار کانادایی

ماچ پسِ کله مردی که فرشته است!

اما همان‌طور که اسماعیلیون هم اشاره کرده بود؛ «باب رِی» نماینده کانادا در این تصمیم‌گیری نقش مهمی را داشت. او در جلسه بررسی اخراج جمهوری اسلامی از کمیسیون مقام زن، در بخشی از صحبت‌های خود؛ چهره حکومت جمهوری اسلامی را قابل توصیف با دو صفت خشونت و تروریسم دانست که آن را به جهان نشان داده است. باب رِی، جمهوری اسلامی را متعلق به کمیسیون مقام زن ندانست و خواستار اخراج ایران در حمایت از زنان شد.

سخنرانی او موردتوجه بسیاری از ایرانیان قرار گرفت و صفحه توییترش؛ آماج پیام‌هایی به زبان انگلیسی که ایرانیان نوشته بودند.

ترجمه برخی از آن‌ها را می‌خوانید:

- من به‌عنوان یک زن ایرانی در ایران از صدها VPN برای وصل شدن به اینترنت استفاده کردم…صحبت‌های او را تماشا کردم و از اینکه بالاخره مردم دنیا بعد از ۴۳ سال بی‌رحمی و ظلم به صدای واقعی ما گوش می‌دهند، گریه می‌کردم. این مرد انگار یک فرشته است.

- با تشکر از سخنرانی عالی‌تان، زن، زندگی، آزادی.

- ممنون که صدای ما هستید. ممنون که صدای عدالت و آزادی هستید. زحمات شما را فراموش نخواهیم کرد.

- چه گفتار زیبا و از دل برآمده‌ای! به ایرانی-کانادایی بودنم افتخار می‌کنم. تو قهرمان من هستی!

- مفتخرم که ایرانی کانادایی هستم. از حمایت شما متشکرم.

- مردم ایران از شما تشکر می‌کنند، اما رهبران حقوق بشر؛ از فاجعه واقعی که در ایران رخ می‌دهد، خبر دارند؟ از اینکه به زنان زندانی تجاوز می‌شود، آن‌ها را می‌کشند و اجساد آن‌ها را بدون اطلاع خانواده‌هایشان دفن می‌کنند. آیا فاجعه‌ای بزرگ‌تر از این وجود دارد؟

- می‌خواهم بارها و بارها به سخنرانی شما گوش کنم! تو تنها کسی در سازمان ملل هستی که واقعیت و حقیقت را گفتی! تو برای قلب میلیون‌ها ایرانی صحبت کردی! خدا نگهدارت باشد.

- او چنین درخشان است و معترضان در ایران فراتر از شجاع هستند. آن‌ها قهرمانان واقعی‌اند و من نمی‌دانم چگونه می‌توانیم به غیر صحبت کردن به آن‌ها کمک کنیم.

- سپاس برای ایستادگی شما، صدای زنان ایرانی بودن و حمایتتان! برای ما زنان ایرانی بمانید!

- من در اوایل دهه ۹۰ در انتاریو دانشجو بودم و از رائه متنفر بودم. اما او الان در جای مناسبی قرار دارد و بهتر از او کسی نیست که بتواند نماینده کانادا در سازمان ملل باشد. عالیجناب براوو!

- شما برای حقوق همه زنان و خصوصاً زنان شجاع ایران پایداری کردید. اعتقاد شما به این باور که این زنان لایق زندگی بهتری هستند برای همیشه در یادها باقی خواهد ماند.

- ما در اینجا در خطر جدی هستیم. ما هرروز بدون دلیل کشته، دستگیر و شکنجه می‌شویم. ما به اقدامات جدی سازمان ملل نیاز داریم، لطفاً بازهم صدای ما باشید.

- من از ایران پیام می‌دهم. ممنون که از مردم بی‌گناه ایران حمایت کردی. کلمات نمی‌توانند احساسات من را توضیح دهند.

و البته شاید بد نباشد یکی از کامنت‌هایی که به فارسی نوشته‌شده و زبان بیان احساس خاص خودش و البته طنز را در خودش دارد، اضافه کنیم: «ماچ پَسِ کَلَت!»

باب رِی از طرفداری جنبش سبز تا اخراج جمهوری اسلامی از کمیسیون مقام زن

باب رِی، نماینده دائم کانادا در سازمان ملل متحد و عضو حزب لیبرال است. او البته در توییترش، در مقابل اسمش، نویسنده و معلم را هم نوشته است. آشنایی او با وضعیت ایران و شناخت جمهوری اسلامی؛ تنها به این دوران و خیزش مردمی محدود نمی‌شود.

او در سال ۲۰۱۳ در نشنال پست مقاله‌ای با این تیتر نوشت: «یک ایرانی خودی، یک فعال و اکنون یک زندانی» که به وضعیت «ابراهیم یزدی» دبیرکل نهضت آزادی ایران می‌پرداخت.

یزدی در ابتدا و زمان تبعید خمینی از محبوبان او بود (اشاره باب به کلمه خودی) و مدتی بعد از انقلاب از منتقدان حکومت شد که پایش به زندان‌های جمهوری اسلامی باز شد و درنهایت بعد از زندان‌های متعدد به بیماری قلبی، آلزایمر و سرطان پانکراس مبتلا شد.

در بخش‌هایی از این مقاله باب رِی می‌خوانیم: «رژیم ایران از قدرت شهروندان خود می‌ترسد و به همین دلیل در میان آن‌ها ترس ایجاد می‌کند تا به‌وسیله آن، جلوی همه منتقدان و حتی وزرای سابق خودش را هم بگیرد. دکتر یزدی یکی از آن‌هاست که آزار و شکنجه‌اش تا هشتادسالگی بدون وقفه ادامه داشت. او به ایستادگی در برابر (عملکردهای) افراطی رژیم ادامه داد، زیرا نقش رهبری را در حزب نهضت آزادی ایران به عهده گرفت و از دفاع در برابر نقض قانون اساسی و جامعه مدنی دفاع کرد. او به دنبال فرصت‌هایی برای رشد دموکراسی و نظام چندحزبی بود.

او مانند تعداد بی‌شماری از ایرانیان قربانی سرکوب وحشیانه رژیم علیه جنبش سبز در سال ۲۰۰۹ شد و با دستگیری‌های مداوم روبرو شد. او در اکتبر ۲۰۱۰ در یک مراسم تشییع‌جنازه در یک‌منزل شخصی به اتهام «شرکت در نمازهای غیرقانونی» دستگیر و به زندان بدنام اوین ایران فرستاده شد.»

شناخت او از جنبش ایرانیان و آنچه زیرپوست این کشور می‌گذرد؛ آن‌قدر ریشه‌دار است که حتی با سرکوب جنبش سبز، این تحلیل را دارد که: «مردان و زنان شجاع جنبش سبز به مبارزه خود برای آزادی و دموکراسی در خط مقدم ادامه می‌دهند. با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری ایران در ژوئن، جامعه جهانی نیز باید شجاعت و تعهد عمیق ما را نشان دهد و در همبستگی با آرمان آن‌ها هوشیار باشد. ما باید قوی‌تر واضح‌تر از آن‌ها حمایت کنیم.»

رِی، یکی از اعضای پروژه جهانی «حمایت از زندانیان سیاسی ایرانی» هم بوده است. «ما باید تا آزادی فوری و بدون قید و شرط زندانیان سیاسی؛ در هر دیدار با نمایندگان ایران نام آن‌ها را با صدای بلند به زبان بیاوریم و سرکوب گسترده داخلی را محکوم کنیم. ما باید به رژیم یادآوری کنیم که جهان نظاره‌گر است و آن‌ها باید پاسخگو باشند.»

او از اولین سیاستمداران کانادایی بود که درخواست قرار دادنِ کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را در فهرست گروه‌های تروریستی داشت. «ما موظفیم از تدابیر و قانونی بین‌المللی استفاده کنیم و رژیم (جمهوری اسلامی) را به خاطر نسل‌کشی و نقض حقوق بشر پاسخگو کنیم. کانادا باید کل سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را در فهرست یک‌نهاد تروریستی قرار دهد تا به مرکز رژیم ضربه بزند.»

این سیاستمدار کانادایی همچنین از کسانی بود که پرونده پرواز ps752 را دنبال و با حامد اسماعیلیون دیدار و گفت‌وگو داشت.

رِی همچنین در ماه نوامبر به سی‌بی‌سی از راه‌اندازی یک کمیته حقیقت‌یاب در ایران خبر داد که شواهد موجود و داده‌ها در زمینه نقض حقوق بشر توسط جمهوری اسلامی را جمع‌آوری می‌کند. پیش‌بینی‌شده؛ این تیم در اواسط سال ۲۰۲۳ گزارش را کامل و به شورای امنیت سازمان ملل تحویل دهد.

شورای امنیت سازمان ملل دیگر کار نمی‌کند

باب رِی، که یکی از تأثیرگذارترین افراد در اخراج جمهوری اسلامی از کمیسیون مقام زن سازمان بود؛ همواره در این سال‌ها (مانند بسیاری) منتقد شورای امنیت سازمان ملل هم بوده است. او به نشنال پست دراین‌باره گفته بود: «این شورا؛ هفتادوهفت سال پس از تأسیس، دیگر کار نمی‌کند. عمیقاً از هم پاشیده شده و در حالیکه تلاش می‌کند تا در مورد بحران‌های بین‌المللی امروزی اقدام کند، اغلب با شکست مواجه می‌شود.

نماینده دائم کانادا در سازمان ملل متحد، یکی از دلایل اصلی این ناکارآمدی را حق وتو می‌داند که از همان ابتدای تصویب، منبع تنش دائمی بین اعضای شده است.