وقتی مالیات بر خانه‌های خالی در کانادا شما را به اشتباه هدف می‌گیرد: نگاهی به تجربه تلخ یک ایرانی در این زمینه

به گزارش هفته و به نقل از «گلوب اند میل»، با حمایت افکار عمومی، در سال ۲۰۱۷، برای نخستین بار، موضوع مالیات بر خانه‌های خالی معرفی شد که یک درصد از ارزش ملک بود. این رقم در سال ۲۰۲۲ به سه درصد رسید و در سال آینده هم به پنج درصد خواهد رسید.

در سال ۲۰۱۸، دولت استانی بریتیش کلمبیا طرح مالیات بر خانه‌های خالی را معرفی کرد و امسال آن را به فراتر از مراکز اصلی گسترش داد. سال آینده، این طرح باز گسترش خواهد یافت.

داده‌های وام مسکن و مسکن کانادا نشانگر آن‌اند که این موضوع موفقیت‌آمیز بوده و مالکان را مجبور کرده که در واحدهایشان زندگی کنند یا آنها را اجاره بدهند.

دیگر دولت‌های استانی نیز به این موضوع توجه نشان داده‌اند. تا اواسط ماه آینده، ساکنان تورنتو باید اعلام کنند که آیا در املاک خود زندگی می‌کنند یا نه. اگر کسی این کار را نکند، یک درصد از ارزش ملک خود را به عنوان مالیات باید بپردازد.

دولت فدرال هم طرح خود در این زمینه را در اوایل سال جاری معرفی کرد. بر پایه این طرح، مالیات یک درصدی بر املاکی اعمال می‌شود که متعلق به افراد غیر مقیمِ غیر کانادایی است و به عنوان «استفاده غیر مولد از مسکن کانادایی» شناسایی شده‌اند.

با این حال، گاهی این مالیات بر دوش کسانی می‌افتد که اصلا در این مختصات نمی‌گنجند.

برای نمونه، شهرداری ونکوور به هانی اسکندری، مهندس برق، و همسرش که یک دانشمند است حکم داده بود که ۱۷ هزار دلار مالیات بر خانه‌های خالی برای سال ۲۰۲۰ بپردازند. این خانه ولی خالی نبود و والدین آقای اسکندری در این خانه زندگی می‌کردند. آنها تازه از ایران آمده بودند و چشم انتظار جاگیر شدن در آپارتمانی بودند که پیش‌فروش شده بود. آنها هفت ماه در خانه آقای اسکندری ماندند در حالی که آقای اسکندری منتظر بود تا مجوز تخریب آن را به عنوان بخشی از طرح بازسازی کامل بگیرد. در این بین، او و همسرش در آپارتمانی در مرکز شهر زندگی می‌کردند.

کارمندان شهرداری ونکوور مدارک و اسناد آقای اسکندری مبنی برای خالی نبودن خانه را باور نمی‌کردند. او سوگند خورد و همچنین قبوض آب و برق پرداختی را برایشان فرستاد. همچنین کپی‌هایی از پرداخت با کارت اعتباری از فروشگاه‌های محلی که نشان‌دهنده خرید کردن آنها از مغازه‌های محل بود ارائه کرد. همسایه‌ها نیز حاضر بودند که شهادت دهند که والدین آقای اسکندری در آن جا زندگی می‌کرده‌اند.

اما مشکل آن جا بود که قبوض آب و برق به نام پدر و مادر آقای اسکندری نبودند. کشاکش مانند یک دادگاه ادامه داشت تا این که ماه گذشته سرانجام شهرداری درخواست تجدیدنظر او را پذیرفت و پرونده مختومه اعلام شد.

متخصصان قانون مالیات می‌گویند که مالیات‌های رایج بیش از اندازه نادقیق‌اند و این می‌تواند گریبان کسانی مانند آقای اسکندری را که هیچ تقصیری ندارند، بگیرند. همچنین، یک نقص دیگر این است که اگر کسی به موقع تشکیل پرونده ندهد، مقصر شمرده می‌شود و باید مالیات بر خانه خالی بپردازد.

نوآ سارنا، وکیل یک شرکت کانادایی متخصص در قانون مالیات، می‌گوید که دولت‌هایی که این مالیات را وضع می‌کنند، مشکلات را نادیده می‌گیرند و این موضوع سبب می‌شود که گاهی افراد بی‌گناه برای کاری که نکرده‌اند مجازات شوند.

آقای اسکندری هم نومیدانه می‌گوید که من منطق این قانون را کاملا می‌فهمم. نیت قانون‌گذاران درست است، اما پای تفسیر که پیش می‌آید اشتباهات مشخص می‌شود.