نگاه کانادایی‌ها به پیام کوتاه کردن اعتراضی مو توسط زنان ایرانی

به گزارش هفته، به نقل از nork region، جنیفر هولنس، مستندساز کانادایی یکی از آن‌هاست که می‌گوید مو موضوع بسیار مهمی در زیبایی و اعتراض است. هولنس، که جدیدترین فیلمش، Subjects of Desire، به بررسی تغییر فرهنگی در استانداردهای زیبایی آمریکای شمالی و زیبایی‌شناسی زنان سیاه‌پوست می‌پردازد، می‌گوید: «زنان ایرانی را می‌کشند که می‌خواهند از حق انسان مستقل بودن برخوردار باشند.»

برای هولنس اما استفاده از مو به عنوان ابزار اعتراض قرینه‌هایی دیگری هم دارد. او بررسی کرده جنبش مو طبیعی در دهه ۷۰ میلادی در واکنش به این شکل گرفت که چگونه موهای سیاه پوستان توسط ساختارها و ایده آل‌های استعماری برای نسل‌ها کنترل شده و حتی در کشوری مثل آمریکا تنها در سال ۲۰۱۹ بود که قانون از دانشجویان و کارمندان سیاه پوست در برابر تبعیض مربوط به موهایشان محافظت کرد.

هولنس می‌گوید مو و بافت موی زنان سیاه‌پوست حتی بیشتر از رنگ چهره سیاهی آن‌ها را مشخص می‌کرده و از آن‌ها خواسته می‌شد آن‌ها را بپوشانند، ما نمی‌خواهیم آن را ببینیم، کلاه گیس بپوشید، آن را بپیچید و… او می‌گوید: پنج دهه پس از آن‌که آنجلا دیویس و آدر لرد در زمان تظاهرات حقوق مدنی دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰، با افتخار از موی طبیعی خودشان استفاده می‌کردند، زنان سیاه‌پوست هنوز موهای طبیعی خودش را یک بیانیه سیاسی می‌دانند.

هولنس برخی از کلمات مورد استفاده برای توصیف موهای سیاهان را فهرست می‌کند که آشکار نشانه تبعیض هستند: «سرکش، رام نشده، دراماتیک، نامرتب، بیش از حد، ترسناک و…

هولنس می‌گوید کوتاه کردن مو در حمایت از اعتراضات حقوق زنان در ایران راه بسیار مؤثری برای جلب توجه است. او می‌گوید: «این حس وجود دارد که زیبایی یک زن به موهای او مرتبط است. من دوست دارم که آن‌ها کوتاه کردن مو را به عنوان یک اقدام انقلابی در نظر می‌گیرند و می‌گویند که شما نمی‌توانید ما را کنترل کنید.»

سیاست و ارزش‌های پیرامون مو چیزی است که کارولین میلا شریف، آرایشگر هنری هم به آن زیاد فکر می‌کند. می‌گوید کوتاه کردن در همبستگی با مردم ایران در غرب برای زنان عواقبی برای آن‌ها ندارد زیرا موهای آن‌ها دوباره رشد می‌کنند اما زنانی که در ایران با کوتاه کردن موهای خود و بیرون رفتن بدون پوشش سر تظاهرات می‌کنند، امنیت فیزیکی خود و عزیزانشان را به خطر می‌اندازند. آن‌ها به دلیل نشان دادن خودمختاری، به جای تایید ایده اجباری زیبایی زنانه توسط دولتشان، زندانی، ضرب و شتم و کشته می‌شوند.»

او بر این باور است چیزهای کمی وجود دارد که زنان بر آن‌ها کنترل دارند اما «موهای ما مال ماست. هیچ کس - مردان، دولت و حتی آرایشگر ما - نباید به ما بگویند که با آن چه کنیم.»