پناهجویی که برای مسکن خودزنی کرد

به گزارش هفته و به نقل از «سی‌تی‌وی»، در هفته‌ گذشته، یک پناهجوی فلسطینی، هنگام دیدار یک مقام دولت فدرال با پناهندگان، چاقویی در شکم خود فرو کرد.

او که عزیزه ابوسیردانا نام دارد، پس از آن که از بیمارستان مرخص شد، درباره این که چرا چنین کاری کرده است، گفت این کار را کردم، چون هیچ کس هیچ اهمیتی نمی‌دهد.

او که هفت ماهی است که در غرب تورنتو در یک هتل پناهندگان زندگی می‌کند، گفته است که هیچ وقت قصد خودکشی نداشته، اما چاقو در شکمش فرو کرده تا توجه دولت فدرال را به این موضوع جلب کند که شش ماه شده است که نتوانسته‌اند او را در یافتن مکانی امن برای زندگی یاری دهند.

او می‌گوید دولت که جای مناسبی برای ماندن من ندارد، چرا مرا به کانادا پذیرفته است.

عزیزه که در غزه بزرگ شده، جوانی‌اش پر از آسیب بوده است. او مدعی است که پدر و پدربزرگش در فلسطین او را تهدید کرده‌اند که پیدایش می‌کنند و می‌کشندش. این دختر ۲۲ ساله که از یک دانشگاه الجزایر بورسیه تحصیلی گرفته، خانه را ترک کرده ولی به دلیل ترس از اینکه خانواده‌اش او را بیابند و وادار به ترک تحصیلش کنند به کانادا فرار کرده است.

او می‌گوید در این جا منزوی است و نمی‌تواند به کسی اعتماد کند. درخواست او داشتن خانه‌ای است با اتاق خواب و حمام شخصی با قفل در هر در. او می‌گوید که نمی‌تواند در فضایی مشترک با مردان زندگی کند.

او خاطرنشان می‌کند هر آپارتمانی که به او نشان داده‌اند نامناسب بوده است. حتی گاهی دو بار یک جا را به او نشان داده‌اند. ۱۱۰۰ دلاری هم که از دولت می‌گیرد، کفاف سیر کردن شکمش را نمی‌دهد، چه برسد به آن که بخواهد در بازار داغ خانه‌های اجاره‌ای تورنتو جایی بیابد.

عزیزه می‌گوید که حتی به پایتخت، اتاوا، رفته تا با مقامات صحبت کند، اما راه به جایی نبرده است.

این زن پریشان‌حال می‌گوید که در فلسطین رنج کشیده، در الجزایر رنج کشیده و گمان نمی‌کرده که در کانادا هم رنج بکشد.

او در پاسخ به این پرسش که چرا پس از ورود به کانادا پیش روانشناس نرفته است، می‌گوید که نمی‌تواند برای هر جلسه ۱۵۰ دلار پول بدهد.

عزیزه دومین پناهنده در این هتل است که در یک ماه گذشته به خودش آسیب زده است. در اواسط اکتبر، پدری از افغانستان تصمیم گرفت به نشانه اعتراض لب‌هایش را بدوزد.

او و خانواده هشت نفره‌اش بیش از ۱۲ ماه بود که در هتل منتظر بودند تا دولت مدارک آنها را تحویل دهد. چند هفته پس از لب‌دوزی، دولت فدرال اسناد را امضا و مهرشده به او داد.

یکی از فعالان حقوق پناهندگان، مونا الشایال، می‌گوید که نگران است که پناهندگان بیشتری برای گرفتن کمک به خود آسیب بزنند. او می‌افزاید، این که افراد برای یافتن خانه این همه منتظر بمانند، و این که پس از ماه‌ها ماندن در هتل جایی برای رفتن ندارند، نومیدکننده است.

این تحولات نگران‌کننده در حالی رخ می‌دهد که شان فریزر، وزیر مهاجرت و شهروندی کانادا، در نشستی خبر، گفت: «در مورد اسکان مجدد پناهندگان، در جهان پیشرو هستیم. در هر سال از سه سال گذشته، کانادا بیش از هر جای دیگری در جهان پناهندگان را اسکان داده است.»

اما بسیاری از تازه‌واردان می‌گویند که وقتی تعداد زیادی از پناهندگان را به مدت ۶ تا ۱۲ ماه در هتلی در خاک کانادا بدون خانه، بدون مدرک، بدون امکان کار و رفتن به مدرسه رها کرده‌اید، نمی‌توانید آن را اسکان مجدد بنامید.

پزشکان به عزیزه گفته‌اند که او خوش‌شانس بوده که چاقو به عمق شکمش فرو نرفته است. این دختر ۲۲ ساله می‌گوید که همان آرزوها و امیدهایی را دارد که هم‌سن و سالانش دارند.

او می‌گوید که می‌خواهم تحصیلاتم را کامل کنم. می‌خواهم کار کنم و شغل خوبی داشته باشم. من سزاوار فرصتی برای زندگی هستم، اما در حال حاضر هیچ چیز وجود ندارد.