گزارشگر: لیزا احمدی از کابل|
این اعتراضات زنان در برابر محدودیت‌های وضع‌شده از سوی طالبان، با لباس مردانه در یک مکان سربسته صورت گرفت.
این زنان – جمعه، ۱۷ جدی -، هشدار دادند که اگر قوانین زن‌ستیزانه و غیرانسانی طالبان علیه آنان لغو نشود، به‌منظور نجات از گرسنگی و پیداکردن لقمه نان حلال و آبرومندانه با لباس مردان در جامعه ظاهر خواهند شد.
زنان معترض، همچنان تأکید کردند که جهان و حکومت طالبان باید به این نتیجه رسیده باشند که زنان افغانستان، دیگر زنانی نیستند که درد و ظلم ظالمان تاریخ را تحمل کرده و در کنج عزلت و تنهایی، خاموشی اختیار کنند.
به گفته‌ی این زنان، دولت طالبان باید حق کار و داشتن وظیفه‌ی آبرومندانه را برای مرد و زن افغانستان به رسمیت بشناسد و زمینه‌ی کار را برای شهروندان کشور مهیا کنند.
در قطع‌نامه‌ی این زنان، آمده است که مطابق چهارچوب و آموزه‌های دین اسلام، زنان و مردان حق داشتن پوشش دلخواه خود را دارند و هیچ فرد و دولتی حق ندارد که به بهانه‌های مختلف وارد حریم خصوصی افراد جامعه شده و کرامت آن‌ها را زیر پا کند.
در قطع‌نامه، آمده است که زنان افغانستان خواستار حق مشارکت سیاسی و فعالیت‌های اجتماعی‌شان استند.
آنان همچنان از سازمان‌های ملی و جهانی خواسته‌اند که کمک‌های فوری بشردوستانه را به شهروندان افغانستان ارائه کنند.
زنان در کابل این قطعنامه‌ای شش‌ماده‌ای را در اعتراضاتشان گنجانیدند:
۱) دسترسی به آموزش
۲) دسترس به کار
۳) مشارکت سیاسی
۴) فعالیت‌های اجتماعی
۵) تساوی حقوق در جامعه
۶) لغو قوانین زن‌ستیزانه و غیرانسانی طالبان برعلیه زنان
این زن‌های دلیر گفتند اگربه خواسته های‌شان نرسند هیچگاهی لباس‌های مردانه را از تن بیرون نکرده و بخاطر پیداکردن یک‌لقمه‌نان برای اطفال و خانواده‌هایشان در اجتماع ظاهر خواهند شد.
همچنان یک‌تن از اعتراض‌کننده‌ها دختری بود که در ورق بزرگی نوشته بود: «شما پدرم را در حمله انتحاری کشتید. برادرم که افسر اردو بود؛ در زمان حکومت اشرف غنی در سنگر دفاع از وطن به شهادت رسید. برادرم کوچکم در حمله بر موتر کارمندان وزارت دفاع پاهایش را از دست داد و معیوب شد. پس من با کدام محرم از خانه برآیم؟»
زنان شجاع کشور نه‌تنها در کابل بلکه در ولایات افغانستان نیز دست به تظاهرات زدند و از هرگونه امکانات استفاده کرده و صدایشان را به جهانیان رساندند.
چنانچه در ولایت نیمروز زنان تحت شعار: به جای وضع محدودیت، به بحران فقر رسیده‌گی کنید. صدایشان را بلند کردند و این زنان در نامه‌ای اعتراضی، از طالبان خواسته‌اند که به جای وضع محدودیت، به وضعیت بحرانی کشور رسیده‌گی کنند.
این نامه شنبه، ۱۸جدی، از سوی زنان نیمروزی در واکنش به وضع محدودیت علیه زنان صادر شده که در آن به طالبان گفته شده است که کشور را با علم و درایت مدیریت کنند. آنان در این نامه تأکید کرده‌اند که «مملکت با تفنگ اداره نمی‌شود. اگر نمی‌توانید بحران را مدیریت کنید، بر زخم‌های مردم نمک نپاشید.»
در بخشی از نامه اعتراضی زنان نیمروزی که به ایمل آدرسم ارسال گردید از وضع محدودیت‌ها و قوانین سخت‌گیرانه علیه زنان به‌شدت انتقاد کردند و گفته اند: «با حذف زنان، حاضری گرفتن در مساجد، ممنوعیت پخش موسیقی، ممانعت راننده‌گان از حمل‌ونقل زنان، ممنوعیت حضور زنان بدون محرم در جامعه، تعیین نوع پوشش و بوت زنان، ممنوعیت تراشیدن ریش، ممانعت دختران از تعلیم و تحصیل، ایجاد پرده در صنف‌های دانشگاه‌های خصوصی، سرکوب زنان مبارز مسلمان، کُشتن نظامیان میهن‌دوست نمی‌توانید افغانستان را بسازید.»
آنان در نامه خود به طالبان گفته‌اند: «برداشت شما از دین افراط‌گرایانه است. افغانستان با تغییر بینش و نگرش شما ساخته می‌شود، صبر مردم خصوصأ زنان را لبریز نسازید.»
زنان معترض نیمروزی گفته‌اند: «زنی که شوهرش را در حمله انتحاری از دست داده است، پسرش در اثر ماین جاسازی کشته شده است، پدرش را به جرم این‌که از خاک خود حراست می‌کرد، ترور و شهید کردند، محرم از کجا کند؟»
زنان نیمروزی در این نامه با شدیدترین الفاط از طالبان انتقاد کرده و خواهان بازگشایی دروازه‌های نهادهای آموزشی، تحصیلی و حق کار شده‌اند.
به دنبال اعتراض زنان در شهر کابل، کندز و پروانو نیمروز شماری از زنان در ولایت بغلان نسبت به محدودیت‌هایی که از سوی طالبان بر زنان وضع شده، نیز دست به اعتراض شدند.
این زنان در یک مکان سربسته جمع شده و خواستار رفع محدودیت‌هایی شده‌اند که گروه طالبان پس از گرفتن قدرت بر دختران دانش‌آموز و فعالیت اجتماعی و سیاسی زنان وضع کرده است.
آنان همچنان، تأکید کرده‌اند که هیچ حکومتی نمی‌تواند وجود زنان را در افغانستان انکار کند.
زنان معترض در جریان صحبت‌هایشان از بسته‌ماندن مکاتب، دانشگاه‌ها و افزایش فقر روزافزون در کشور انتقاد کردند و از جامعه‌ی بین‌المللی خواستند که به وضعیت زنان در افغانستان رسیدگی کند.
به گفته‌ی آن‌ها، سکوت در برابر جنایت‌هایی که همه‌روز از سوی طالبان انجام می‌شود، خود جنایت است و جامعه‌ی جهانی باید سکوت خود را بشکند.
آن‌ها با خوانش شعارهایی چون «زنان افغانستان، زندانیان جهان» و «حاضر استیم در روشنایی بمیریم تا در جهل زندگی کنیم»، از جامعه‌ی جهانی خواسته‌اند که حکومت طالبان را به رسمیت نشناسند.
پیش‌ازاین نیز زنان در ولایت‌های مختلف نسبت به وضع محدودیت‌ها علیه زنان از سوی طالبان اعتراض کرده و از حکومت سرپرست طالبان خواسته بودند که محدودیت‌های وضع‌شده علیه زنان را لغو کنند.
|
در این‌باره بیشتر بخوانید:
|
ارسال نظرات