سخن هفته

ﺑﯽ‌ﺍﻋﺘﻤﺎﺩﯼ ﺩﺭﯼ ﺍﺳﺖ/ ﺧﻮﺩﺳﺘﺎﯾﯽ ﭼﻔﺖ ﻭ ﺑﺴﺖ ﻏﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ/ ﻭ ﺗﻬﯽ ﺩﺳﺘﯽ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻟﻮﻻﺳﺖ/ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺭﺁﯼ ﺧﻮﯾﺸﯿﻢ/ ﺩﻟﺘﻨﮕﯽ‌ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ/ ﺍﺯ ﺭﺧﻨﻪ‌ﻫﺎﯾﺶ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﯽ‌ﮐﻨﯿﻢ.

هفته‌ی گذشته یکی از روزهای سخت زندگی حرفه‌ای‌ام را پشت سر گذاشتم. باید پیام غم‌انگیزی را به همکارانم می‌رساندم. پیامی که آرزو می‌کردم ای کاش هرگز ناچار به رساندن آن نبودم: مهدیه ما را ترک می‌کند... 

تیرگان دوباره به هدف زد. سه روز تمام جشنِ هنر و درخشش فرهنگ

بعضی از آدم‌ها فرقی ندارد کجا هستند و چه می‌کنند، در هر جا، مکان و موقعیتی به فکر دیگران هستند و خالصانه خدمت می‌کنند. شاید به این دلیل که به خدمت کردن به انسان باور دارند یا شاید به دلیلی دیگر. هرچه هست نتیجه کارشان به بهبود شرایط انسان‌های اطرافشان می‌انجامد، از رنج آنها می‌کاهد و به شادی‌شان می‌افزاید

باشد تا جامعه افغان/ایرانی ما نیز فعالانه در انتخابات امسال که در اکتبر برگزار می‌شود شرکت کند و نشان بدهد که به فرهنگ دیرینه خود در احترام به طبیعت وفادار است.

آیا روزی بالاخره جنگ ز هوس می‌افتد؟ و آنگونه که «میم. زورق» 42 سال پیش آرزو کرده بود: از جوشش عشقی بی‌مرز دوستی شیوه انسان می‌گردد....

ما هر روز برای رتق و فتق امور روزمره‌مان به مغازه، بانک، اداره‌های مختلف و  دیگر مکان‌های خدماتِ عمومی مراجعه می‌کنیم؛ در بخش‌های مختلف، اروپایی‌تباران که به طور بدیهی «کانادایی» نامیده می‌شوند، و همچنین مهاجران و تازه‌مهاجران را می‌بینیم اما از مردمان بومی کبک و کانادا به ندرت نشانی دیده می‌شود.

سوال اینکه چرا زمانی که همه گونه بودجه‌های فرهنگی در کشورهای بحران‌زده غربی محدود می‌شوند، دولت بریتانیا حاضر است سالانه 15 میلیون پوند به یک رسانه فارسی زبان اختصاص دهد؟ آیا محدودیت‌های موجود در ایران برای دریافت اطلاعات سالم توسط مردم، دغدغه دولت انگلیس شده است؟

اول ژوئن بهانه‌ای‌ست تا بار دیگر از ده‌ها و ده‌ها انسان دغدغه‌مند سپاسگزاری کنیم که هر یک به نوعی در تیمار و رشد و پرورش «هفته» تاثیر گذار شدند.