فرهنگ و هنر

در فستیوال امسال آثار پنج مستندساز ایرانی با موضوعات مختلف به نمایش درآمد

«تنگه ابو قریب» از سی‌و‌ششمین جشنواره فیلم فجر ۶ سیمرغ بلورین گرفت و می‌توان گفت در آن‌ سال پرافتخارترین فیلم جشنواره شد

نکته بسیار مهم درباره شاهین این بود که علاقه او به ایران، بیشتر از آنکه برخاسته از احساسات نوستالژیک باشد، به شناختی بازمی‌گشت که او از ایران داشت

«خورشید» قهرمانی دارد به نام علی؛ یک کودک کار! و باز هم عشقی کودکانه در جریان است؛ عشقی نه همانند «بچه‌های آسمان» از جنس عشق خویشاوندی اما باز هم پای یک زهرای دیگر در میان است، دختری افغان که در مترو دستفروشی می‌کند!

محمد کارت که سال‌ها در زمینه مستند و فیلم‌ کوتاه فعالیت‌ می‌کرده با نخستین فیلم بلند داستانی‌اش یعنی «شنای پروانه» نام خود را بطور جدی به عنوان یک فیلم‌ساز جوانِ خوش قریحه و بااستعداد در سینمای ایران مطرح می‌کند.

«ناگهان درخت»، دومین فیلم بلند صفی یزدانیان، یکی از منتقدان باتجربه سینمای ایران، است. همان کس که فیلم خوب و ماندگار «در دنیای تو ساعت چند است» را ساخته. اما به نظر می‌آید کار دوم یزدانیان اثر شکست‌خورده‌ای است.

بهاریه‌های موسیقایی با کلام ما یعنی ترانه‌ها، تصنیف‌ها و حتی آوازهای ما که به مناسبت فرارسیدن نوروز و بهار آفریده و عرضه شده‌اند

فرزاد موتمن که نام‌اش با فیلم «شب‌های روشن» بر سر زبان‌ها افتاد از کارگردان‌های باسواد و باشخصیت سینمای ایران است که دانش تاریخ سینمایی دارد و همواره در مسیر فیلمسازی‌اش علاقه داشته در قد و قواره‌ی سینمای ایران دست به تجربه‌های تازه بزند و قواعد و اسلوب ژانریک را در هم بشکند

ای‌کاش حاتمی‌کیا آن‌قدر که به کمیت کارنامه‌اش توجه دارد از کیفیت آثارش هم غافل نباشد

چهار شخصیت محوری «دوئت» مواجه‌شان با بحران ناشی از گذشته‌ای که به آرامش اکنون‌ رخنه کرده و آن را به مخاطره انداخته، متفاوت و قابل بحث است...