داستان

بالاخره تصمیم گرفتم با او ملاقات کنم. سی و پنج روز مداوم رأس ساعت نه صبح برایم صبح بخیر و ساعت ده شب، شب بخیر می‌گفت. لابه‌لایش هم گاهی ترانه‌های زیبایی می‌فرستاد. البته پرواضح است که من جواب نمی‌دادم. پروفایلش عکس یکی از شخصیت‌های دیزنی بود، ولی اسم و فامیلش کامل بود و این تمام چیزی بود که از او می‌دانستم

«اِ اومدی؟! مخلصیم شرمنده من یک ساعت پیش با تلفن مامانت متوجه شدم رسیدی. لابد تاکسی کلی پول هم گرفت ازت. مگه پروازت پنجشنبه نبود؟! حواسم پرته ایران دیروز پنجشنبه بود امروز اینجا هاهاها. بی‌خیال حالا بیا تو دست و صورتت رو بشور یه چای بزن بریم.»

مرد جوان با نوک انگشت گوشه چشمانش را که کمی‌تر شده بود پاک کرد و درحالی‌که به‌صورت سفید و بی‌روح دختر نگاه می‌کرد گفت: سارا این جلسه سومیه که به اینجا می‌آیی و همچنان چیزی نمی‌گویی. تو خوب می‌دانی که ما می‌خواهیم کمکت کنیم. هم من و هم دوستت که واقعاً نگرانته...

سال ۱۹۶۰ بود و من بیست سالم. می‌گفتند که الان وقتش شده که رانندگی یاد بگیرم

آن روز کارم زودتر از روزهای دیگر تمام شد و حدود ساعت پنج سوار بر اتومبیل به‌طرف منزل حرکت کردم

به دنبال آخرین شعار، ولوله‌ای در مردم افتاد و چندین صدای در هم آمیخته که «انا الحق» را فریاد می‌کردند، فضا را پر کرد. چهره‌ی حلاج برافروخته شد و لرزشی در اندامش افتاد...

چند روز پیش حالم هیچ تعریفی نداشت. بدجوری تو افسردگی منفی گیر کرده بودم. به شوخی به دوستانم میگم که من هیچ‌وقت شاد و شنگول نیستم...

یه خانم بزی بود که اسمش بزبز زنگوله‌پا بود. زنگوله رو مادر خدابیامرز خانم بزی، سر عقد بهش داده بود و واسه همین همیشه و همه‌جا باهاش بود...