شعر

آرش در میان ایرانیان بزرگ‌ترین کماندار بود و به نیروی بی‌مانندش تیر را دورتر از همه پرتاب می‌کرد. سپندارمذ به آرش گفت تا کمان بردارد و تیری به‌جانب خاور پرتاب کند. آرش دانست که پهنای کشور ایران به نیروی بازو و پرش تیر او بسته است و باید توش و توان خود را در این راه بگذارد

به شرم کدام عشق این برگ‌ها، گونه رنگین می‌کنند؟ / به عشق کدام یار این شاخه‌ها، بار بر زمین می‌ریزند؟

منو رها کن به خودم میخوام احساسمو بشناسم خاطره‌هامون رو ببر تا به غصه از یادم دلمو پنهون می‌کنم تا نشه کسی همرازم دیگه نگرد دنبال من من بدون تو هم شادم

نگفتی چه کنم با خم ابروت...! | نگفتی به چه کارست دلم در خم گیسوت ...!

برقصانم در دست-پاچگی و اضطراب، تا باز خود را بازیابم / به هوا بلندم کن همچون شاخهٔ زیتونی / و کبوترِ خانگی‌ام باش / برقصان مرا تا نهایتِ عشق. آه، بگذار، وقتی شاهدان رفتند، زیبایی‌ات را تماشا کنم

می‌دهد مژده مرا مرغ غزل‌خوانی مست / که پس از فصل خزان فصل بهارانی هست / زین همه شکوه و فریاد ستمدیده دلان / عاقبت خیزش بنیان‌کن عصیانی هست

راستی «بستر» زاینده‌رود چقدر سخت بود! زخم‌هایش را با خود خواهم برد تا «لب» سنت لورنس! و با خود مرور خواهم کرد که قلب‌ها به زخم‌ها نزدیک‌ترند تا لب‌ها

عاشقی کن، مست شو، می سوز در شوق وصال / حال سرمست و رهایِ مهرورزان را ببین راه‌جوی عشق را باک از شب و بیراهه نیست / دل، چراغ راه می کن نورباران را ببین

۲. شعری از ه.الف. سایه (هوشنگ ابتهاج) تقدیم به کادر پزشکی در مبارزه با کرونا: «این همه راه آمدی                               آری، بنشین؛ خسته‌ای و حق داری نفسی تازه کن، نمی‌دانم چند مانده‌ست از شبِ دشوار... تا رسیدن هنوز باید رفت، کار سخت است و راه ناهموار...»