ادبیات

گری چاپمن زبان عشق را به طور کلی به ۵ دسته تقسیم کرده است که مانند زبان‌های گفتاری لهجه‌های متعددی نیز دارد. تعریف شفاهی، قدردانی و کلام تایید‌آمیز، اولین زبان عشق است. کلمات ابزار قدرتمندی هستند که قدرت آفرینندگی یا مرگ دارند

هنگامی که به یقه‌ام نگاه می‌کردم که چون برگ‌های درخت، انواع دعا به آن آویزان شده‌اند. و پدرم را به خاطر می‌آوردم. اشک در چشمانم حلقه می‌بست که آه...چقدر دست‌رنج و زحمت طاقت‌فرسا و عرق جبین پدرم به جیب شیخ و ملای محله‌مان رفته است

در حدود یک سالی میشه که به اصرار همسرم و خانواده‌اش تو یکی از دفاتر ثبت ازدواج به‌صورت رسمی به عقد هم در اومدیم، اما هنوز مراسم ازدواج برگزار نشده و به منزل مشترکمون نرفتیم و اون حالا مهریه‌اش رو به اجراء گذاشته و طلب نفقه ایام بعد از عقد خود رو کرده.

چند وقت پیش با مقالهٔ جالبی روبرو شدم که هرچند خود موضوعش به‌اندازه کافی جذاب بود، اما در حین توضیحِ موضوع، به این سؤال هم پاسخ می‌داد که چرا دایناسورها این‌قدر عظیم‌الجثه بودند و چرا اکنون چنین چیزی اتفاق نمی‌افتد

سوئیس سرزمینی است با تنوع فرهنگی بسیار، که نویسندگان و شاعران آن به چهار زبان زندهٔ دنیا، آلمانی، ایتالیایی، رومانش و فرانسوی آثار خود را می‌آفرینند. اما به رغم این، همگی زیر یک سقف، انجمن نویسندگان‌سوئیس (ADS)، گردهم می‌آیند

خانواده ما همیشه از لحاظ روحی خیلی به هم نزدیک بوده. بچه که بودیم پدرمان در یک حادثه قایقرانی غرق شده و مادرمان همیشه روی این نکته تاکید کرده که روابط خانوادگی ما دارای چنان ثباتی است که در هیچ خانواده‌ی دیگری پیدا نمی‌شود من خیلی در مورد خانواده فکر نمی‌کنم

ظهر خرماپزون تابستانی بود. راننده آمبولانس صف مسافرهای میدان هفت‌تیر را با آن نگاه‌های متعجبشان رد کرد و جلوی پای مرد جوان کت و شلوارپوش که چک‌پول لوله شده‌ی لای انگشتش را بالا گرفته بود، ترمز کرد. همکار راننده وسط نشست و برای مسافر جا باز کرد...

زمانی که پیپ اکسیژن را به دهن مادر گذاشتند، به حسرتِ آغوش کشیدن بچه‌ها چشمانش را با ناامیدی می‌بندد؛ یعنی به‌سختی از زندگی و اولادش دل می‌کند. بالاخره همه‌چیز ابتدا و انتها دارد، حتی عمر... شنیده بود که خدا راضی نمی‌شود که جان آدمی را بگیرد تا خود آدمی به مرگ راضی نشود، بوی مرگ به دماغ مادر نشسته بود

«بابا جون، کشورها چرا با هم جنگ می‌کنن؟ اصلن می‌خام بدونم چرا جنگ می‌شه؟» بابا روزنامه را از جلو صورتش کنار برد که چیزی بگوید، اما به همین زودی دیر شده بود. چون مامان مهلت نداد: به خاطرخودخواهی دولت‌ها، و گاهی هم حرص کشورگشایی، عزیزم

در اتاق را بست و سیگاری روشن کرد. دود آبی از بالای سرش پیچ خورد؛ دوری توی کریدور تاریک زد و برگشت دنبال صاحبش که حالا میان قاب در ایستاده بود و با چشم‌های ریز شده به ماشین‌های زیر سایه‌بانِ آن‌طرف حیاط اداره نگاه می‌کرد