تماشاگران غیرایرانی حاضرند پول بپردازند که آن تولید هنری را ببینند و به‌نوعی آن را بخرند و با گوش جان می‌پذیرندش. درصورتی‌که این نیاز در جامعه ایرانی وجود ندارد. نیاز به‌ تولیدات هنری به‌عنوان غذای روح و روان در بین تماشاگران غیرایرانی واقعاً موج می‌زند؛ بنابراین ما برای تأمین مالی و بقای فعالیتمان باید این پل ارتباطی میان تماشاگران ایرانی و غیرایرانی را ایجاد کنیم

منو رها کن به خودم میخوام احساسمو بشناسم خاطره‌هامون رو ببر تا به غصه از یادم دلمو پنهون می‌کنم تا نشه کسی همرازم دیگه نگرد دنبال من من بدون تو هم شادم

خانواده ما یک خانواده فرهنگی ست و هرکدام از ما دنبال علاقه خود رفته است. من هم به خیلی از شاخه‌های هنری علاقه دارم اما هیچ‌گاه به‌صورت حرفه‌ای دنبال کاری نرفتم. همه را نصفه‌نیمه رها کردم، غیر از شعر. شعر از وقتی که در هفده‌هجده سالگی شروع به نوشتن کردم، همواره همراه من بوده است و گاهی تنها پناهم

تا جایی که یادم می‌آید از کودکی و روزهای دبستان، به ادبیات علاقه داشتم. شاید بخشیش را بتوان ارثی دانست، بخشیش هم شاید از تأثیر محیط و خانواده و آدم‌های اطرافم بوده باشد. به‌هرحال از خردسالی به نوشتن و خیال‌پردازی و قصه‌سازی علاقه داشتم

پادکست «چای با بنفشه» هدفش تعریف داستان‌های کهن ادبیات فارسی به زبان روزمره به نسل‌های جدید هست که خوانش و درک شعرهای قدیمی برایشان مشکل است. داستان خسرو و شیرین نظامی یکی از رنگارنگ‌ترین داستان‌های عاشقانه ایرانی با جزییات بسیار زیباست که متأسفانه آن‌طور که بایدوشاید بهش پرداخته و شنیده نشده

طی چهار سال گذشته، مشغول نوشتن رمانی تاریخی بوده‌ام که در سال ۱۹۰۱ می‌گذرد؛ سال همه‌گیریِ طاعون: سومین موج همه‌گیری طاعون که سبب کشته‌شدن میلیون‌ها آسیایی شد اما در اروپا تلفات چندانی نداشت

هانا به عبارتی یک کار سفارشی است که خودم به خودم و جمعی از دوستانم پیشنهاد دادم. از همان روزهایی که بحث ویروس کرونا و قرنطینه مطرح شد، به ذهنم رسید که کاری بنویسم که بیشتر آموزشی باشد و راه‌های پیشگیری را بگوید و ویروس را معرفی کند

پادکست با امکان گوش دادنشان در هرکجای دنیا خیلی بیشتر از کتاب‌ها مرزها را برداشته است، هرکجای کره زمین هرکسی فکر می‌کند حرفی برای گفتن دارد می‌تواند آن را سریع و راحت و با هزینه بسیار اندک‌تر از چاپ و نشر کتاب به گوش بقیه برساند و این فوق‌العاده است

اولین کتابم «زندگی دوگانهٔ ورونیک» فیلم‌نامه‌ای از فیلم‌ساز محبوبم کیشلوفسکی بود که در مجموعهٔ «صد سال، صد فیلم‌نامه» از نشر نی چاپ شد. آن موقع ۲۵ ساله بودم و همین‌که کتابم در آن مجموعهٔ معتبر به چاپ می‌رسید، مثل این بود که رؤیایی دست‌نیافته برایم محقق شده است