پایان حیات پستانداران بزرگ، آغاز روند رشد مغز انسان نخستین بود.
انسان‌های نخستین در اولین دوره‌های حیات خود بر روی زمین برای سیر کردن شکم خود و خانواده‌شان حیوانات عظیم الجثه را شکار می‌کردند. اما با از بین رفتن تدریجی این حیوانات و کاهش ذخایر غذایی، انسان چاره‌ای نداشت جز این که به شکار حیوانات کوچک تر بپردازد اما شکار این حیوانات که غالبا دسترسی انسان به آن‌ها دشوارتر بود، چالش‌هایی جدی برای بقای نسل انسان اولیه ایجاد کرد که در نهایت زمینه ساز توسعه ظرفیت‌های شناختی او شد.
به گزارش هفته، به‌نقل از پایگاه اینترنتی futura-sciences، اولین انسان‌ها از گونه هوموساپینس‌ها نزدیک به ۲.۵ میلیون سال پیش روی زمین ظاهر شدند. در آن زمان میانگین وزن حیوانات تقریبا ۴۵۰ کیلوگرم بود. اما در دوره پلیستوسن (دوره زمین شناسی قبل از دوره کنونی) و تا ظهور اشکال اولیه کشاورزی، اندازه متوسط حیوانات نزدیک به ۹۰ درصد کاهش پیدا کرد. محققان دانشگاه تل آویو معتقدند که این پدیده با روند توسعه مغز انسان ارتباط مستقیم داشته است.
آن‌ها بر این باورند که شکار حیوانات بزرگ که طبیعتا تحرک کمتری داشتند، برای انسان اولیه آسان بوده و اجداد ما برای در اختیار گرفتن این منابع عظیم غذایی غنی از چربی و سرشار از انرژی نیازی به استفاده از ابزارهای پیچیده نداشتند. اما زمانی که این حیوانات کمیاب شدند، انسان برای سیر کردن شکم خود و خانواده‌اش چاره‌ای نداشت جز این که به فکر شکار طمعه‌های کوچکتر و سریع‌تر باشد و برای شکار کردن این طمعه‌ها مغز خود را به کار انداخت.
به گفته محققان برخی تغییرات فیزیولوژیکی، فرهنگی و رفتاری خاص در انسان اولیه از همین زمان آغاز شد. رشد قابل توجه مغز انسان، سازگاری بازوها و شانه‌ها برای پرتاب اشیا به منظور شکار، استفاده از آتش یا ساخت ابزارهای پیشرفته مانند تیرکمان در همین دوره کلید خورد.
هفته را دنبال کنید در: اینستاگرام – تلگرام – توئیتر
| بیشتر بخوانید: |
