بخش «خوانندگان» هفته متعلق به خوانندگان است. تنها محدودیت انتشار مطالب در این صفحه قوانین کاناداست. سلیقه سردبیر و دست‌اندرکاران هفته در انتشار مطالب در این بخش تأثیری ندارد.
فرشید قربانپور، تهران |
گفت‌وگوی حسین آتش پرور، نویسنده‌ی پیشکسوت مشهدی، گفت‌وگوی عجیبی بود. نمی‌دانم این فکرها از کجا شروع شدند و به کجا خواهند رسید. زمانی در این مملکت سردمداران سیاست، کار ادبی می‌کردند. وزیر، نویسنده بود، مترجم بود. تاریخ‌نگار، سفیر بود. نه برای اینکه دولقمه نان بیشتر در بیاورند تا شکم زن و بچه را سیر کنند، بلکه چون سواد داشتند. حالا اما رسیده‌ایم به جایی که رئیس فرهنگستان، غلط املایی دارد. رسیده‌ایم به جایی که مسئولین کوچک و بزرگ، از خواندن یک متن معمولی ادبی عاجزند، دو بیت شعر بلد نیستند، سخنرانی‌هایشان را فلان روزنامه‌نگار برایشان می‌نویسد و آنها از رو می‌خوانند. تازه اگر بتوانند.
اما نویسنده و شاعر، در این مملکت، همیشه کار سیاسی می‌کرد، همیشه اعتراض می‌کرد. کشته می‌شد دوستان! حالا حتی جواب تلفن نویسنده‌ها را نمی‌دهند، نویسنده و شاعر و مترجم است که می‌رود در صداوسیمای ضد ملی دم تکان می‌دهد و از خوبی‌های افراد و جریانهایی که در این مملکت جوان‌کشی کردند، حرف می‌زند. شاعر، شعر سفارشی می‌گوید. باور می‌کنید؟ انگار که درختی، میوه‌ی سفارشی بدهد. نویسنده پول می‌گیرد تا از عقیده‌ی نداشته بنویسد، باور می‌کنید؟ مثل یک تاکسی دربست. که بگویی برو، بگوید چشم.
حال این روزهای ادبیات ما، دیگر از بد گذشته. مرده! بعضی اعضا و جوارح زنده‌اند هنوز و این گفت‌وگوی حسین آتش پرور دقیقا همین اعضا و جوارح را هدف گرفته. کسی که به‌خاطر سانسور و رانت، مجبور شده کتابش را خارج از کشور منتشر کند از این می‌گوید که درگیر شدن با سیاست ارزش ادبی و هنری را پایین می‌آورد! یعنی در این مملکت مسائل مهمی هست که هیچ ورش، هیچ جوری به هیچ جریان سیاسی و معضل دولتی و حکومتی وصل نمی‌شود و توصیه‌ی ایشان این است که نویسنده‌ها بروند از همان مسائل بنویسند؟ یعنی سطح محتوایی ادبیات ما، چنان بالاست که نوشتن از مسائل سیاسی توی سرش می‌زند؟ خرابش می‌کند؟ یعنی نوشتن از سیاست که توی تنگ‌ترین و خصوصی‌ترین سوراخ‌های زندگی ما رسوخ کرده، سطح ادبیات ما را پایین می‌آورد؟
| بیشتر بخوانید: |
هنوز نویسنده‌ها و شاعرانی در این ممکلت کار سیاسی می‌کنند، شعر سیاسی، داستان سیاسی، حضور در تجمع‌ها، پیوستن به کمپین‌ها، امضاها و اعتراض‌ها، کتاب زیرزمینی منتشر می‌کنند و رنج احضار و بازجویی و بعضا بازداشت را به جان می‌خرند. همینقدر غرورآفرین، همینقدر بزرگ! اما حسین آتش‌پرور معتقد است اینها از محتوای عمیق فرهنگی و هنری دورند. تن شاملو و بزرگ علوی در گور لرزید، تن ایرج پزشکزاد، خسرو گلسرخی، کسرایی و خیلی تن‌های دیگر.
یک روز در این مملکت دعوای این بود که فلان نویسنده و شاعر، سیاسی نمی‌نویسد پس کنار گذاشته خواهد شد! حالا اما می‌گویند فلان نویسنده و شاعر، سیاسی می‌نویسد پس کنار گذاشته خواهد شد.
این تغییر را مدیون همان جریانی هستیم که حسین آتش‌پرور را مجبور می‌کند آخرین کتابش را خارج از ایران منتشر کند.
| درباره نویسنده: فرشید قربانپور نویسنده بخش ادبیات و هنر در روزنامههای شرق و اعتماد است. |
هفته را دنبال کنید در: اینستاگرام – تلگرام – توئیتر
