دگرگونی آب و هوا و دلقکانی درباری | ترامپ در کاخ سفید تراژدی و مضحکه (23)

هفته می 3, 2020 ← نظرات

مترجم: علیرضا جباری (آذرنگ)

پرسش‌نامه، علاوه بر جداسازی دانشمندانی که ابتکار‌های زیست‌بومی اوباما را ترویج کرده بودند، هدفی مشخص‌تر را نیز پی می‌گرفت: هزینۀ اجتماعی کربن (SCC) در آن زمان، هر تن 40 دلار برآورد می‌شد، و آن واحدی بود که حکومت در محاسبۀ تأثیر اقتصادی تغییرات آب و هوا، و لذا در تعیین مقررات مربوط به انتشار کربن، بر پایۀ محاسبۀ نسبت هزینه-سود، به‌کار می‌گرفت. SCC تاکنون بخشی از رویۀ قضایی تثبیت شده بوده است و به آسانی نمی‌توان آن را کنار گذاشت.

اما حکومت ترامپ نشان داده است که می‌تواند شیوۀ اساسی محاسبۀ SCC، از جمله نرخ بهرۀ دلار امروزی در مقایسه با دلار آینده را دگرگون، و بدین سان محاسبه بر پایۀ کاهش هزینه‌‌ها را امکان‌پذیر کند. پرداخت نرخ بهرۀ بیشتر ممکن است هزینه‌‌های اقتصادی دگرگونی آب و هوا را صفر، یا حتی منفی نشان دهد. به‌طوری که دگرگونی آب و هوا به لحاظ اقتصادی، نه تنها مناسب، بلکه مفید می‌نماید. بدین ترتیب، می‌توان ارقام را به‌گونه‌ای دست‌کاری کرد که هرگونه محدودیت وضع شده بر انتشار گاز گلخانه‌ای، در آزمون هزینه-سود لازم بر پایۀ قانون، بی ثمر از کار درآید.

‌هانسِن یک دهه پیش از این، به گونه‌ای ثمربخش یادآوری کرد که مسئله، فی نفسه وجود انکارگران دگرگونی آب و هوا نیست؛ زیرا چنین مخالفانی در درون یا بیرون حکومت، تنها «دلقکانی درباری(1)»‌اند که سرانجام کسی آنان را جدّی نخواهد گرفت. مسئله وجود خود «دربار» است که چیزی نیست جز:

فرمان‌روایان صنعتی، مدیران عامل شرکت‌های سوخت فسیلی هم‌چون اکسُن موبیل، تولیدکنندگان خودرو، شرکت‌های خدماتی، همۀ رهبرانی که سود‌های کلان خود را برتر از سرنوشت سیاره و بهروزی فرزندانمان می‌انگارند.

این دلقکان درباری، دلقکان آنان‌اند و گه‌گاه برای خدماتشان مزدی دریافت می‌کنند و به گونه‌ای اساسی‌تر، در جریان مبارزۀ فریب‌کارانۀ فرمانروایان خود، از حمایت آنان برخوردار می‌شوند. فرمان‌روایان صنعتی، از دلقکان خود هوش‌مندترند. آنان نمی‌توانند چنین وانمود کنند که از خطر‌های تغییرات آب و هوا و نتایجی که برای نسل‌های بعد به بار می‌آورد، ناآگاه‌اند.

هفته را دنبال کنید در: اینستاگرام – تلگرام

در حکومت جدید ترامپ، درباریان پهنۀ سوخت فسیلی، هم‌چون تیلرسُن، و دلقکان درباریشان، اکنون در رأس قدرت در کنار یک‌دیگر نشسته‌اند.

بنابراین، درست نیست که این حکومت را تنها به‌سان گروهی از اشخاص نادان بی‌انگاریم که صف آنان از شخص رئیس انکارگران تغییرات آب و هوا آغاز می‌شود. بلکه، تلاش‌هایی که برای نابود کردن حتی ضعیف‌ترین مقررات و بی اعتبار کردن دانش صورت می‌گیرد، جزئی از کوشش‌هایی است که سرمایۀ سوخت فسیلی برای ادامۀ سوزاندن سوخت‌های فسیلی، بی‌هیچ بیم و هراس می‌کنند.

چنان‌که گویی این کار تهدیدی هول‌ناک را برای نوع بشر در بر ندارد. انگیزۀ این اقدام، فقط و فقط شور و شوق نهادینه برای کسب سود بیشتر، با هر هزینۀ ممکن برای همۀ اعضای جامعه است. این اقدام، در مقیاسی بس وسیع‌تر، به فعالیت فریب‌کارانۀ چند دهه‌ای شرکت‌های تولید کنندۀ توتون شبیه است که ادعا می‌کنند محصولات‌شان مصرف کنندگان خود را نمی‌کشد؛ حتی اگر پژوهش‌های علمی درون شرکتی‌شان که آن را پنهان می‌دارند، خلاف این ادعا را ثابت کند.

شگفت آور نیست که سرمایۀ سوخت فسیلی، بیشترین سود را از انتخاب ترامپ برد. ارزش سهام شرکت‌های نفت و گاز در آن لحظه که نتایج انتخابات سال 2016 اعلام شد، به سرعت افزایش یافت. شرکت پی‌بادی انرژی، شرکت پیش‌تاز ذغال سنگ ایالات متحده، از آستانۀ ورشکستگی، به افزایش 70 درصدی بلادرنگ ارزش سهام خود رسید. ‌

وسایل اضافی خود را کجا انبار کنیم؟ /Ad

هارولد ‌هام، میلیاردر ِغول استخراج نفت و گاز و مشاور ترامپ، به این نکته اشاره کرد که ترامپ مقررات استخراج نفت و گاز را لغو خواهد کرد. ‌هام تهدید می‌کند که: «آن‌گاه که ما نتوانیم چاهی در آمریکا حفرکنیم، به افزایش توان مالی تروریسم کمک کرده‌ایم». از دریچۀ نگاه وبسایت بریت بارت نیوز، وابسته به جناح راست افراطی که رئیس آن، استیو بَنِن، مغز متفکر مراحل پایانی مبارزۀ انتخاباتی ترامپ در سال 2016 بود (و سپس به تصدی مقام استراتژیست ارشد کاخ سفید برگزیده شد) گرمایش جهانی وجود ندارد، بلکه تنها سرد شدن زمین وجود دارد. بریت بارت انتخاب ترامپ را با انتشار این عنوان شادباش گفت: «چپ‌ها در جنگ بر سر دگرگونی آب و هوا شکست خوردند».

این مهم است‌که وعده ترامپ دربارۀ «ساختن دیوار» در امتداد مرز مکزیک برای جلوگیری از«مهاجرت غیرقانونی» را دست‌کم تا اندازه‌ای، حتی آن‌گاه که این موضوع را انکار می‌کند، می‌توان به‌سان واکنش در برابر دگرگونی آب و هوا انگاشت.

بیشتر بخوانید:

نئوفاشیسم پایان عصر نئولیبرالیسم را اعلام کرد | ترامپ در کاخ سفید تراژدی و مضحکه (18)

درست همان‌طور که انکارگران اهمیت آب و هوا، ساختن دیوار‌های دریایی در بخش‌هایی از جنوب را، به لحاظ نظری، به عنوان وسیله‌ای برای محافظت از املاک ساحلی مطرح می‌کنند. برنامۀ ترامپ برای ایجاد مرزی نظامی‌تر، ساختن دیواری 1000 مایلی را در بر می‌گیرد (که بیشترِ آن، به صورت دیوار‌های حفاظتی، هم اکنون نیز وجود دارد. و باقی‌ماندۀ مرز نزدیک به 2 هزار مایلی نیز، به دلیل وجود موانع طبیعی، گذر ناپذیر است).

از این دیوار به‌شدت محافظت می‌شود، و ناوگانی از هواپیما‌ها و پهپاد‌ها بر آن نظارت می‌کنند. نمی‌توان از یادآوری یکی از گزارش‌های سال 2003 وزارت دفاع به نام سناریوی نامنتظرۀ تغییرات آب و هوا و تأثیر آن بر امنیت ملی آمریکا چشم پوشید که پِتِر شوارتز و دُگ راندال از شبکۀ کسب‌وکار جهانی برای پنتاگون نوشتند و در آن، در این باره بحث کردند که اثر‌های فاجعه بار دگرگونی نامنتظرۀ آب و هوا، کشور‌های ثروت‌مند، هم‌چون ایالات متحده و استرالیا را وادار خواهد کرد که «دژ‌هایی دفاعی» را برای پیش‌گیری از ورود پناهندگان شرایط آب و هوایی، در امتداد مرز‌های خود بسازند.

این گزارش هشدار داد: نیاز شدید به منابع طبیعی، ازجمله انرژی، غذا و آب، (به‌ویژه در کشور‌های جنوب جهان) تهدید‌هایی را که کشور‌های «دارا» ناگزیر به واکنش در برابر آن‌اند، برای امنیت ملی پدید می‌آورد که ممکن است آغازگر «رویارویی نظامی» باشد.

پانویس