سروده‌ای از زنده یاد استاد علی اکبر دهخدا تقدیم به عاشقانی که رفتند و سوگوارانی که تشنه‌ی عدالت، درتلاش‌اند به داد و دادگری.
یاد آر ز شمع مرده یاد آر
ای مرغ سحر! چو این شب تار
بگذاشت ز سر سیاهکاری،
وز نفحه‌ی روح‌بخش اسحار
رفت از سر خفتگان خماری،
بگشود گره ز زلف زرتار
محبوبه‌ی نیلگون عماری،
یزدان به کمال شد پدیدار
و اهریمن زشتخو حصاری،
یاد آر ز شمع مرده یاد آر
ای مونس یوسف اندرین بند
تعبیر عیان چو شد ترا خواب،
دل پر ز شعف، لب از شکرخند
محسود عدو، به کام اصحاب،
رفتی برِ یار و خویش و پیوند
آزادتر از نسیم و مهتاب،
زان کو همه شام با تو یک چند
در آرزوی وصال احباب،
اختر به سحر شمرده یاد آر
چون باغ شود دوباره خرّم
ای بلبل مستمند مسکین
وز سنبل و سوری و سپرغم
آفاق، نگار خانه‌ی چین،
گل سرخ و به رخ عرق ز شبنم
تو داده ز کف زمام تمکین
ز آن نوگل پیشرس که در غم
ناداده به نار شوق تسکین،
از سردی دی فسرده، یاد آر
ای همره تیهِ پور عمران
بگذشت چو این سنین معدود،
و آن شاهد نغز بزم عرفان
بنمود چو وعدِ خویش مشهود،
وز مذبح زر چو شد به کیوان
هر صبح شمیم عنبر و عود،
زان کو به گناهِ قوم نادان
در حسرت روی ارض موعود،
بر بادیه جان سپرده، یاد آر
چون گشت ز نو زمانه آباد
ای کودک دوره‌ی طلائی
وز طاعت بندگان خود شاد
بگرفت ز سر خدا، خدائی،
نه رسم ارم ، نه اسم شدّاد،
گِل بست زبان ژاژخائی،
زان کس که ز نوک تیغ جلاد
مأخوذ به جرم حق ستائی
پیمانه‌ی وصل خورده یاد آر
بااینکه کلمات کمترمورداستفاده امروزه است، البته همه را عرض نمیکنم، دروهله اول معا نی کلی دست نمیدهد اما عجیب تاثیرگذاراست،
جناب معتمدی هم عالی اجراکرده اند، جای تشکروسپاس دارند،
بامید عدالتخواهی همه مردم ایران، ممنون ازشما