استلا کی/
پرشانا شكوری‌نژاد، رزم‌جوی کوچک ٩ ساله‌ای است که در کالج الیت نامی درمیان نام‌ها شده است.
پرشانا در فوریه ٢٠١٥ وارد خاك كانادا شد ولی از حضورش در مونترال کمی بیش ازدو سال می گذرد. او كلاس اول و دوم را در تورونتو گذرانده و در ژانویه ٢٠١٧ همراه با والدینش به مونترال نقل مکان کرد. بعد از ورود به مونترال، همانند فرزندان دیگر مهاجران، پرشانا نیز در كلاس‌های تازه‌واردان شركت كرد تا زبان فرانسه بیاموزد.
پس از یك سال و سه ماه، او از كلاس‌های تازه‌واردان به كلاس‌های معمولی و كلاس چهارم رفت. در مارس ٢٠١٨، با هدف قبول شدن در امتحان ورودی مدارس خصوصی برتر در كلاس‌های ریاضیات، زبان فرانسه و زبان انگلیسی بخش سنت لوران کالج الیت ثبت نام كرد.
در اکتبر ۲۰۱۸ به لطف دروس آکادمیک کالج الیت ومعلمین‌اش، و تنها پس از ۷ ماه آموزش در کالج الیت، موفق به دریافت پذیرشِ یکی از مشهورترین مدرسه-کالج‌های خصوصی به نام سنت مارسلین شد. او به اولین هدف کوچک خودش نایل گشته بود! مبارک باشد، پرشانا! خانواده و دوستان‌ات به تو افتخار می‌کنند!
پرشانا و دوستانپرشانا در یک نظر، با چشمانی درشت، آرام، نوجوان با نمک و مؤدبی دیده می‌شود، که لبخند زدن را دوست دارد. با وجودی که تنها ۹ سال دارد، با اراده، خوش برخورد و خردمند است.
او هم به آواز خواندن، رقص و نقاشی و هم به بسکتبال و شنا علاقه دارد. حس جستجوگر و خلاقیت ذاتی وی، سبب شده که همه او را دوست داشته باشند.
یکبار به کلاس‌اش رفتم تا در زمان استراحت تکالیف‌اش را چک کنم، بعد از صحبت با معلم‌اش، به اطراف کلاس نگاه کردم، نگاه او جذبم کرد.
به او لبخند زدم و او هم لبخند مرا به آرامی پاسخ گفت. سر میزش رفتم و پرسیدم: «درس خواندن را دوست داری؟» او در حالی که از گوشه چشمانش به من می‌نگریست، پاسخ داد: من یادگرفتن را دوست دارم. به تمام موضوعات علاقه دارم. وقتی نمره خوب می‌گیرم، خیلی خوشحال می‌شوم پاسخ‌اش ساده، روشن است و با لحنی محکم. خوب من با خودم فکر کردم: او دختری است با عقاید محکم خودش.
نامه سپاس پدر و مادر پرشانا شکوری‌نژاد:
حضور جناب آقای بردلی،
کالج الیت به پرشانا کمک کرد تا مطالب زیادی بیاموزد که نمی‌توانست در کلاس‌های تازه‌واردان یاد بگیرد. از شما و تیم شما که در موفقیت دخترمان کمک کردید سپاسگزاریم.
شما یک مشوق عالی و یاری مهربان بوده‌اید. ما بسیار قدردان شما هستیم.
با بهترین آرزوها
من ادامه دادم: «تو همیشه یاد گرفتن را اینقدر دوست داشتی؟ هیچ وقت از درس‌ها نترسیدی؟» پرشانا پاسخ داد: «یک مرتبه که به دبستان دیگری منتقل شدم و آنجا جدید بودم و کسی را نمی شناختم، ترسیدم.»
وقتی در مورد این مشکل صحبت می‌کرد، آن اعتماد به نفس برای لحظاتی از صورت کوچکش محو شد و اخم‌های گاه گاه او نشان می‌داد که بسیار جدی در مورد این سؤال فکر می‌کند. «بخصوص وقتی تازه وارد مونترال شدم، زمانی که وارد کلاس‌های تازه‌واردان شده بودم، ترسیدم.
نمی‌توانستم چیزی که معلم درس می‌داد را بفهمم. به نظرم فرانسه صحبت کردن خیلی دشوار می‌آمد. بدترین قسمت آن این بود که من زبان معلم را نمی‌فهمیدم. نگران بودم و ترسیده بودم که نتوانم ادامه بدهم. نمی‌دانستم چطوری یاد بگیرم.»
پرسیدم «خب، چرا کالج الیت را انتخاب کردی؟ چون خیلی مدارس آموزشی دیگری هم در مونترال هست.» پرشانا در حالی که لبخند شیرینی روی لب داشت با اعتماد به نفس ادامه داد: «چیزی که من در کالج الیت یاد گرفتم خیلی مفید بوده. درس خواندن در اینجا را دوست دارم.
همکلاسی ها خیلی خون‌گرم هستند و رقابت بیشتری با همدیگر دارند. همه اینها به من یادآوری می‌کنند که همیشه حرکت رو به جلو داشته باشم. مخصوصاً هنگامی که پیشرفت می‌کنم، خوشحال می‌شوم و از یاد گرفتن لذت می‌برم. در الیت کالج یاد گرفتم که دانش خیلی بیشتری از آنچه تو مدرسه یاد گرفتم وجود دارد.»
یک مدرسه آموزشی نسبت به مدارس معمولی احساس دانش بیشتری به بچه ها می‌دهد! برخی از بچه‌های مدرسه آموزشی می‌گویند حتی وقتی بزرگ بشوند هم همین جا می‌مانند! آموزش تجارت نیست، بلکه حرفه‌ای است که انسان را پرورش می‌دهد. این همان چیزی است که کالج الیت بر آن تأکید می‌کند:
مدیریت کلاس درجه یک، معلمین درجه یک، خدمات درجه یک و پرورش نخبگان درجه یک.
در کالج الیت، تقریباً هر دانش آموزی یک پرونده زندگی در ذهن معلم دارد.
بسیار جدی از او مراقبت شده و مسیر آموزشی مناسب هر کودک طراحی می‌شود. در اینجا سخنان مدیر کالج، آقای بردلی زاوو را به خاطر می‌آورم که می‌گوید: «یک کودک تنها یکی از چندصد یا چند هزار دانش‌آموز کالج الیت است، اما برای خانواده‌اش همه چیز است. ما باید با تلاشی صددرصد از هر دانش آموزی مراقبت کنیم.»
